του Takashi Shimizu
(ο σκηνοθέτης δηλώνει)

Το να κάνεις τους θεατές να αισθανθούν φόβο και να τους κάνεις να γελάσουν είναι σχεδόν το ίδιο. Έχει σχέση με τον έλεγχο των συναισθημάτων. Σαν νέος μού άρεσε να κάνω φάρσες και να προκαλώ εκπλήξεις. Το να προκαλείς εκπλήξεις και να σοκάρεις είναι ταυτόχρονα αστείο και τρομακτικό. Αυτή είναι η προσέγγιση μου.
(…). Όταν σκηνοθετείς σκηνές τρόμου το timing είναι πολύ σημαντικό. Θα πρέπει να υποδείξεις στους ηθοποιούς σου πότε ακριβώς πρέπει να έρθει ένα ουρλιαχτό. Ίσως στην αρχή ένας από τους χαρακτήρες ακούσει ένα πολύ παράξενο θόρυβο, όμως δεν πρέπει να ουρλιάξουν αμέσως. Ίσως θα πρέπει να σκεφτούν "Ω! κάτι έπεσε απ το ράφι" ή "Είναι ο αέρας". Η αμφιβολία και ο φόβος πρέπει να συσσωρεύονται σιγά- σιγά, και είναι αυτό που προκαλεί το σασπένς. Θα πρέπει να το υπολογίζεις αυτό, μαζί με το timing, για να ελέγχεις απόλυτα τους θεατές. Επίσης νομίζω ότι η τέχνη του τρόμου είναι η τέχνη της παραπλάνησης. Νομίζεις ότι κάτι έχει τελειώσει εκεί και ύστερα αντιλαμβάνεσαι ότι κάποιος είναι πίσω σου και αυτός πιθανόν δεν είναι καν ανθρώπινο ον.
(….) Το σπίτι στην ταινία Juon δεν είναι σκηνικό. Είναι ένα πραγματικό σπίτι στην επαρχία Saitama. Ορισμένες φορές σε κάποιες μικρές γειτονιές μπορείς να βρεις εγκαταλελειμμένα σπίτια που οι ιδιοκτήτες τους τα νοικιάζουν για γυρίσματα σε κινηματογραφικά συνεργεία. Είναι αστείο, επειδή το ίδιο σπίτι της ταινίας Juon πρόσφατα χρησιμοποιήθηκε από μια δραματική τηλεοπτική σειρά που την βλέπουν νοικοκυρές.
Νομίζω ότι υπάρχει κάτι πολύ τρομακτικό σ' αυτό το σπίτι -όμως ίσως οι ξένοι να έχουν άλλη άποψη. Στην Αμερική και την Ευρώπη μια σοφίτα μπορεί να είναι το δωμάτιο που μένει κάποιος, όμως στην Ιαπωνία είναι πάντα σκοτεινή και εγκαταλειμμένη. Στην Ιαπωνία ακόμα και οι ντουλάπες είναι διαφορετικές, με τις πόρτες να' ναι συρόμενες αντί να ανοιγοκλείνουν (όπως στην Δύση). Νομίζω ότι οι ξένοι φοβούνται το τι υπάρχει κάτω από το κρεβάτι. Όμως στην Ιαπωνία κοιμούνται στο πάτωμα. Πολλές από τις νέες ιαπωνικές ταινίες τρόμου βασίζονται στο μέγεθος και την μορφή του δωματίου tatami (σ.τ.μ. υπνοδωμάτιο). Νομίζω ότι μια μεγάλη πρόκληση θα ήταν να γυρίσει ξανά κάποιος αυτές τις ταινίες σ' άλλη χώρα και να κάνει τον τρόμο να λειτουργεί σ' ένα τελείως διαφορετικό τύπο σπιτιού.
(…) Αν δείξεις παρά πολύ χρόνο ένα φάντασμα τότε αυτό προκαλεί το γέλιο. Είναι γι' αυτό που συχνά ταινίες φαντασμάτων προσπαθούν να αποφεύγουν να δείξουν το ίδιο το φάντασμα. Ίσως γιατί οι σκηνοθέτες τους ανησυχούν ότι οι θεατές θα αρχίσουν να γελούν. Όλοι οι νέοι ιάπωνες δημιουργοί ταινιών τρόμου όπως ο Hiroshi Takahasi (σεναριογράφος της σειράς ταινιών Ringu) και ο Kiyoshi Kurosawa προσπαθούν να θολώσουν την εικόνα του φαντάσματος, να την σκοτεινιάσουν και να το κρύψουν. Αυτό είναι μια από τις κυρίες στρατηγικές.
Όμως δεν θέλω να κάνω το ίδιο όπως αυτοί. Θέλω να δείξω όσο το δυνατόν περισσότερο το φάντασμα ακόμα και αν οι θεατές ίσως γελάσουν. Στην πρώτη προβολή της ταινίας Juon κάποιος θεατής γελούσε και στο τέλος μου είπε "ήταν πολύ αστείο!". Όμως κάποιοι άλλοι του είπαν "μην γελάς όταν κάτι είναι τόσο τρομακτικό". Οι αντιδράσεις στην ταινία Juon ήταν προσωπικές και διαφορετικές ή μια από την άλλη. Και αυτό είναι το είδος των αντιδράσεων που θα ήθελα.
Νομίζω ότι οι ταινίες μου είναι πολύ αμερικάνικες στο ύφος. Είμαι παιδί του σπλάτερ της δεκαετίας του 80. Τώρα ίσως βρίσκομαι ανάμεσα στο αμερικάνικο και ιαπωνικό ύφος (δηλαδή μια ιστορία φαντασμάτων όπως του Kiyoshi Kurosawa ή της σειράς Ringu).

(αποσπάσματα από συνέντευξη του Takashi Shimizu στο site www.japattack.com).