(με αφορμή μια βράβευση)
του Μισέλ Δημόπουλου
ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΕΡΑΣ ΑΛΕΝ ΝΤΕΛΟΝ ΤΙΜΗΘΗΚΕ ΣΤΙΣ ΚΑΝΕΣ
Παρ ‘όλες τις υστερικές κραυγές ορισμένων φεμινιστριών και παρά τη συγκέντρωση υπογραφών στο διαδίκτυο για τις υποτιθέμενες βίαιες πράξεις του σε βάρος γυναικών και τις ομοφοβικές του απόψεις, ο Αλέν Ντελόν ανέβηκε τα σκαλοπάτια του Παλαί των Κανών σήμερα το απόγευμα (19-5-2019) και βραβεύτηκε με το τιμητικό Χρυσό Φοίνικα για την τεράστια προσφορά του στην τέχνη του κινηματογράφου. Φανερά συγκινημένος και πάντα γοητευτικός και ακμαίος στα 84 του χρόνια δήλωσε ότι ήταν κάτι σαν μεταθανάτιος φόρος τιμής αλλά ευτυχώς με τον ίδιο ζωντανό.
Δεν ξεχνάμε επίσης ότι οι πολιτικές πεποιθήσεις του Ντελόν ήταν ανέκαθεν διχαστικές. Χαρακτηρίστηκε ακροδεξιός αν και πρωτοστάτησε σε ταινίες ιδιαίτερα προοδευτικές (όπως τον «Κύριο Κλάιν» του Λόουζι) ως παραγωγός.
Γενικά ο Ντελόν πάντα κουβάλησε μια εικόνα ιδιαίτερα αντιφατική, ταυτόχρονα άγγελος και δαίμονας, ιερό τέρας στην κυριολεξία. Στο πρόσωπο του συνέκλιναν με μοναδικό τρόπο το κακό και το καλό, η αγγελική ομορφιά και η σκληρότητα του μοναχικού λύκου.
Στο σινεμά ήρθε πολύ νέος, το 1957, και εντελώς τυχαία. Και η καριέρα του είχε μια θεαματική και ραγδαία ανοδική εξέλιξη ως ο χαρισματικός ζεν πρεμιέ που αποζητούσε ο γαλλικός κινηματογράφος τότε. Νωρίτερα είχε εγκαταλείψει σπίτι και σχολείο. Παραμελημένος (πιο σωστά παρατημένος) από τους χωρισμένους γονείς του, μπήκε στο στρατό στα δεκαεπτά του, βρέθηκε αλεξιπτωτιστής στο Ντιεν Μπιέν Φου, και αργότερα χαμάλης για ένα φεγγάρι, στην αγορά, στο Παρίσι.
Πολύ γρήγορα πέτυχε να συνεργαστεί δημιουργικά με τους μεγαλύτερους μεταπολεμικούς σκηνοθέτες του 20ου αιώνα, από τον Βισκόντι, τον Αντονιόνι, τον Μελβίλ μέχρι τον Λόουζι, τον Γκοντάρ, τον Κλεμάν, τον Λουί Μαλ και άλλους λιγότερο γνωστούς αλλά αξιόλογους όπως ο Αλέν Καβαλιέ ή ο Βαλέριο Ζουρλίνι.
Μολονότι εμπειρικός και ενστικτώδης, χωρίς καμιά θεατρική παιδεία, ο Ντελόν κατάφερνε να χτίζει τους ρόλους του με μοναδική συνοχή, κρατώντας αποστάσεις από τον νατουραλισμό και επενδύοντας στις αμφίρροπες δυνάμεις της ανθρώπινης φύσης. Σε λίγους ερμηνευτές το αίσθημα της διπλής όψης του ανθρώπου υπήρξε τόσο θεϊκά και σατανικά ταυτόχρονα, αναπτυγμένο.
(πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο Facebook)
