της Klára Tasovská
(κριτική: Δημήτρης Μπάμπας)
1968.Πράγα. Φωτογραφίες, η μία μετά την άλλη. Από τον ποταμό Μολδάβα που διασχίζει την πόλη, εν μέσω βροχής. “Είμαι 16 χρονών και μαθαίνω πώς να φωτογραφίζω”. Η γέφυρα, οι περαστικοί, οι σκηνές του δρόμου. Τα σοβιετικά τανκς μέσα στην πόλη…
Στιγμές από τη ζωής της Τσέχας φωτογράφου Libuše Jarcovjáková παρουσιάζονται στην ταινία. Η ιδιαιτερότητα αυτή της ταινίας ντοκιμαντέρ; Δεν υπάρχουν κινούμενες εικόνες καθώς, ως προς το οπτικό μέρος, η ταινία συγκροτείται από τις φωτογραφίες που η ίδια τράβηξε στη διάρκεια της ζωής της και ως προς το λεκτικό βασίζεται σε αποσπάσματα από τα αυτοβιογραφικά της ημερολόγια, που η ίδια η φωτογράφος διαβάζει.
Η αφήγηση διατρέχει τις σημαντικές φάσεις της ζωής της: εργάτρια σε μία εκτυπωτική βιομηχανία, η ερωτική ζωή, οι διασκεδάσεις με φίλους και φίλες, η κατάθλιψη. Οι σπουδές φωτογραφίας στην περίφημη σχολή της Πράγας FAMU. 1979. Το Τόκιο. Οι έγχρωμες φωτογραφίες από την Ιαπωνία. Η επιστροφή στην Πράγα το 1980. Η καθημερινή ζωή, αλλά και η άλλη, η νυχτερινή, η σκοτεινή. Το T-Club στην Πράγα, στέκι της υπόγειας LGBT+ σκηνής της πόλης. Φωτογράφος μόδας σε γιαπωνέζικα περιοδικά. Η έξοδός της στη Δύση. 1985 Βερολίνο. Λίγο πριν την πτώση του τείχους. Ο αγώνας της με καθιερωθεί σαν φωτογράφος...
Οι φωτογραφίες της Libuše Jarcovjáková καταγράφουν κάθε βήμα της δημόσιας και της ιδιωτική της ζωής, κάθε στιγμή, σχεδόν κάθε δευτερόλεπτο. Ο φωτογραφικός φακός συχνά στρέφεται προς το εαυτό της -το σώμα της, γυμνό και χωρίς ωραιοποιήσεις- και προς τους εραστές της, άνδρες και γυναίκες. Αυτοφωτογραφίες: ένας φωτογραφικός λόγος για τον εαυτό της συνιστά μεγάλο μέρος του έργου της. Η φωτογραφία σαν ένα ατελείωτο ταξίδι αυτογνωσίας…
Ως μια φωτογραφική παρουσίαση, ένα slide show, υπό την αφήγηση της ίδια της δημιουργού, το ντοκιμαντέρ αυτό είναι συναρπαστικό: είναι η πρώτη ύλη συναρπαστική –δηλαδή οι φωτογραφίες , φωτογραφίες συγγενείς ως προς το ύφος και το θέμα με αυτές της αμερικανίδας φωτογράφου Nan Goldin. Αλλά, είναι επίσης και η αίσθηση ότι γινόμαστε μάρτυρες μιας προσωπικής εξομολόγησης για τις διαδρομές ενός βίου έντονου και περιπετειώδους.
Φεστιβάλ Βερολίνου 2024
