του Πάνου Κούτρα

Η Στρέλλα, μια νεαρή πόρνη τρανσέξουαλ έχει τη γενναιοδωρία και την τρέλα ενός παιδιού, τη φωνή μιας ντίβας της όπερας και το πάθος μιας γυναίκας ερωτευμένης. Αισθάνεται δυνατή γιατί είναι ελεύθερη από ηθικούς κανόνες και κοινωνικές συμβάσεις. Διψάει για ζωή, ενώ το παρελθόν φαίνεται να το έχει αφήσει οριστικά πίσω της. Μόνο που αυτό επιστρέφει ως τραγικός αρχετυπικός μύθος.
Επιχειρώντας να φωτίσει μια «σκοτεινή πλευρά της νεοελληνικής πραγματικότητας» ο Πάνος Κούτρας κάνει μια ταινία τολμηρή που συγκινεί με την ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα των εικόνων και των διαλόγων της. Οι ήρωες του, ακραίοι ως χαρακτήρες, δοκιμάζονται από τα πάθη τους, συγκρούονται με το παρελθόν και το παρόν, διατηρούν όμως ως το τέλος ανέγγιχτη την ψυχική τους ανωτερότητα. Ίσως γιατί έχουν επίγνωση της διαφορετικότητάς τους.
Ακροβατώντας ανάμεσα στο πραγματικό και το σουρεαλιστικό ενός σινεμά αλμοδοβαρικού, η ταινία κινείται με επιδεξιότητα από το δραματικό στο κωμικό, από τη σύγκρουση στη συμφιλίωση και την αποδοχή. Σε μια Αθήνα μίζερη, όπου η επιβίωση είναι δύσκολη, αλλά και σε μια πόλη ηλεκτρισμένη από τα φώτα των νυχτερινών μπαρ, η Στρέλλα αποτελεί μια ελπίδα για μια νέα, αντισυμβατική ματιά.

(το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την προβολή της ταινίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2009)

της Καλλιόπης Πουτούρογλου
[Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]