των Άκη Κερσανίδη & Χρύσα Τζελέπη
(το σχόλιο του Σωτήρη Ζήκου)

Καταπληκτική ταινία, ξαφνιάστηκα. Γιατί δεν είναι ένα ντοκιμαντέρ απλώς, είναι ένα έργο τέχνης, μια σύνθεση κινηματογραφικών εικόνων και ήχων πάνω σε ένα έργο τέχνης εν εξελίξει, μιας απτικής τέχνης, όπου σημασία έχει η ίδια η διαδικασία της δημιουργίας στο πώς συγκεντρώνονται οι σβώλοι από το χωράφι, πώς μεταφέρονται και κάπου ησυχάζουν, αλλά και πώς πλάθεται ο πηλός και σμιλεύεται σε δοχείο στον τροχό κι αυτό γίνεται περφόμανς με φωνητικά και μουσική καθώς τα χέρια του σμιλευτή χαϊδεύουν τις μαλακές καμπύλες που μοιάζουν με την κοιλιά μιας εγκύου γυναίκας... και μετά να επιστρέφουμε στους σβώλους στο πώς ψήνονται με το φλόγιστρο κι αλλάζουν χρώμα και υφή, γίνονται σαν μεγάλοι πολύτιμοι λίθοι "σμαραγδένιοι" που θα επιστρέψουν στο φυσικό τους περιβάλλον, τη γη, σαν "ησυχα" δημόσια γλυπτά μεταμορφώνοντας και όλο το τοπίο σε δημόσιο γλυπτό, τόσο φυσικό, σαν να το έφτιαξε η φύση!
Κι όμως το έφτιαξε ο κεραμίστας καλλιτέχνης Έκτορας Μαυρίδης. Κι ακόμα το φτιάχνει...  

(Η ταινία συμμετέχει στο 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στο τμήμα Ανοιχτοί Ορίζοντες.)