(Τρεις μέρες του καλοκαιριού)
της Mirjana Vukomanovic
(η συνέντευξη της σκηνοθέτιδος)

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ: Αντιμετώπισα αρκετά οικονομικά προβλήματα για να κάνω την ταινία. Ωστόσο αυτά τα προβλήματα, λόγω της απήχησης που είχε η ταινία σε ξένα φεστιβάλ, φαίνεται ότι ξεπερνιούνται. Η ταινία δέχθηκε πρόσθετη χρηματοδότηση από κρατικούς φορείς, επειδή πρόκειται να υποβληθεί από την χώρα μου ως υποψήφια για ΟΣΚΑΡ ξένης ταινίας στην Αμερική.
Η ΠΡΟΘΕΣΗ: Όταν έκανα την ταινία ήθελα να δείξω ένα κομμάτι από τη ζωή στο Βελιγράδι του 1995. Και αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο, γιατί δεν πέρασε πολύς χρόνος από τότε. Και ορισμένες φορές η ζωή έχει μεγαλύτερη δύναμη από τις εικόνες μίας ταινίας.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ: Η ταινία αφηγείται τρεις μέρες του καλοκαιριού, όταν ήρθαν στη Σερβία και ειδικότερα στο Βελιγράδι πολλές χιλιάδες πρόσφυγες από την Κροατία και τη Βοσνία. Οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν χωρίς να έχουν τίποτε. Όλα τα υπάρχοντά τους τα άφησαν πίσω στα σπίτια τους.
Η ταινία διαδραματίζεται στο Βελιγράδι, γιατί εγώ δεν πήγα στον πόλεμο, δεν έζησα στην εμπόλεμη ζώνη. Το πόλεμο τον έζησα από τα τηλεοπτικά κανάλια, από τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Στην ταινία, ο πόλεμος δεν υπάρχει άμεσα, αλλά υπάρχει μόνο μέσα από τις τηλεοπτικές εικόνες.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ: Μ’ ενδιέφερε να δείξω τους ανθρώπους και τις επιπτώσεις του πολέμου πάνω τους. Δεν ήθελα να κάνω μία πολιτική ταινία για τον πόλεμο. Ήθελα να δείξω την ανθρώπινη πλευρά του πολέμου.
Όμως δεν μπορείς να αποφύγεις τον πόλεμο. Γιατί όλα όσα συμβαίνουν στην ταινία είναι οι επιπτώσεις, οι συνέπειες του πολέμου. Η μοίρα αυτών των ανθρώπων καθορίστηκε από τον πόλεμο, ήταν αποτέλεσμά του.
Τις επιπτώσεις του πολέμου ακόμα τις ζούμε στην Γιουγκοσλαβία. Έτσι, είναι ακόμα νωρίς για μια ψύχραιμη εκτίμηση τού τι πραγματικά συνέβη, για τα ποία είναι τα πραγματικά αποτελέσματα του πολέμου.
Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ: Νομίζω ότι αυτό που πρέπει να κρατήσει, ένας θεατής, γι’ αυτούς τους ανθρώπους, είναι αυτό που λέει ένας χαρακτήρας της ταινίας: «Θέλω μόνο να ζήσω και να κάνω ένα σπίτι που να ’χει πολλά λουλούδια». Οι άνθρωποι στην ταινία μου δεν θέλουν τα εύκολα λεφτά που ο πόλεμος προσφέρει. Δεν θέλουν να κάνουν μπίζνες με τον πόλεμο, να βγάλουν χρήματα από τον πόλεμο. Θέλουν απλώς μία απλή και ήσυχη ζωή, χωρίς τον πόλεμο.
ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Στην Γιουγκοσλαβία είχαμε στο παρελθόν αρκετές συνεργασίες με Έλληνες παραγωγούς του κινηματογράφου. Λόγω των πολλών προβλημάτων του πολέμου, αλλά και των ελλείψεων σε τεχνικό εξοπλισμό, πολλές Γιουγκοσλάβικες ταινίες ολοκλήρωσαν την επεξεργασία τους σε εργαστήρια στην Ελλάδα.
Όπως γνωρίζεται η ταινία κέρδισε βραβείο στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου στην Αθήνα (φεστιβάλ που διοργανώνεται από τον Νίνο Φένεκ Μικελίδη και την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ) και ελπίζω ότι η ταινία θα διανεμηθεί στις αίθουσες της Ελλάδας.
Για την επόμενη μου ταινία, έχω επαφές με Έλληνες παραγωγούς για να συμμετέχουν ως συμπαραγωγοί.

(συνέντευξη Δημήτρης Μπάμπας. Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Πρώτο Πλάνο)