Οι 38χρονοι χιλιανοί εικαστικοί και σκηνοθέτες Κριστομπάλ Λεόν (Cristóbal León) και Χοακίν Κοσίνια (Joaquín Cociña) έχουν κάνει με τις σκοτεινές, σουρεαλιστικές stop motion animation ταινίες τους το γύρο του κόσμου σε διεθνή φεστιβάλ, μουσεία και γκαλερί. Μεταξύ αυτών, η Μπιενάλε της Βενετίας και το Γκούγκενχαϊμ της Νέας Υόρκης, αλλά και τα φεστιβάλ Ρότερνταμ, Λοκάρνο, IDFA, καθώς και το φετινό Φεστιβάλ Βερολίνου, όπου ενθουσίασαν με την τελευταία τους δουλειά –και πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τους- The WolfHouse. Η ταινία μαζί με εννιά μικρού μήκους δημιουργίες τους: όλα δείγματα ενός πρωτοποριακού πειραματικού σινεμά που μας στοιχειώνει μπλέκοντας τα πιο όμορφα όνειρα με τους πιο δύστροπους εφιάλτες.
Οι δημιουργοί αφηγούνται ζοφερά παραμύθια -βασισμένα σε αλήθειες- για μεγάλα παιδιά, σε μια ντελιριακή κινηματογραφική εμπειρία που παίζει με το φαντασιακό και το υποσυνείδητο, φέρνοντας στο νου το σινεμά του Γιαν Σβανκμάγιερ και των αδελφών Κουέι. Οι ταινίες τους αγγίζουν θέματα-ταμπού όπως η χιλιανή δικτατορία, η θρησκεία αλλά και το σεξ, μέσα από μια εξωπραγματική μείξη τεχνικών που συνδυάζει το stop motion με φιγούρες από παπιέ μασέ, πραγματικά σκηνικά και αντικείμενα, σκίτσα και φωτογραφίες. Όπως το πρόσφατο έργο τους The Wolf House (2018), μια ενήλικη εκδοχή του παραμυθιού με τα τρία γουρουνάκια που επιστρέφει στη διαβόητη «αποικία της αξιοπρέπειας» που συγκλόνισε τη Χιλή, έργο των ναζί και κέντρο βασανιστηρίων του δικτάτορα Πινοσέτ. Ηρωίδα, η νεαρή Μαρία που δραπετεύει από εκεί, βρίσκει καταφύγιο σε ένα αγροτικό σπίτι και παλεύει με το φόβο της - τον «κακό λύκο».
Οι Λεόν και Κοσίνια είναι γνωστοί ωστόσο στον καλλιτεχνικό κόσμο για τα μικρού μήκους διαμάντια τους. Όπως τα φιλμ Nocturno de Chile (2008, συνσκηνοθεσία με Νάιλς Ατάλα) και The Witch and the Lover (2012) που ανατρέχουν στο παρελθόν της Χιλής, τα Father.Mother., The Arc (2011) και The Andes (2012), που αντλούν συμβολισμούς από τον μαγικό ρεαλισμό της Λατινικής Αμερικής, καθώς και τα The Smaller Room (2009, σκηνοθεσία: Κρ. Λεόν & Νίνα Βέρλε), Lucia (2007) και Luis (2008, συνσκηνοθεσία με Ν. Ατάλα), που αναπλάθουν μύθους που περνούν από την ομορφιά στο γκροτέσκο. Και ακόμη μια έκπληξη: το μικρού μήκους Weathervane (2010, σκην. Χοακίν Κοσίνια), μια σειρά από ζωγραφικές βινιέτες που απεικονίζουν κι ένα τραγούδι του ομώνυμου άλμπουμ της νεοϋορκέζικης indie μπάντας The Freelance Whales.
(δ.τ.)
