(αποσπάσματα από συνεντεύξεις)

ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Το πιο δύσκολο είναι να επιλέξει τους κεντρικούς χαρακτήρες. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μην πας ενάντια σ’ αυτό που εκπηγάζει από την προσωπικότητα τους, αλλά να τους παρατηρήσεις πολύ προσεκτικά. Χωρίς αμφιβολία το πιο σημαντικό είναι να συλλάβεις την κατάσταση που είναι σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή της ζωής τους. Στην αρχή δεν αντιλαμβάνονται τι πρέπει να κάνουν, έτσι πρέπει να προσπαθείς να αλλάξεις πολύ μικρά πράγματα πάνω τους. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος θα πρέπει να τους παρατηρώ για μεγάλο χρονικό διάστημα για να τους διορθώσω αργότερα.
Δεν κτίζω ένα χαρακτήρα πάνω σ’ ένα συγκεκριμένο ηθοποιό – τους επιλέγω και μετά προσπαθώ να τους κατανοήσω. Δεν κάνω καμιά συγκεκριμένη προσπάθεια να φέρω σ’ αυτούς αισθήματα που ενστικτωδώς δεν τους ανήκουν. Κατά κάποιον τρόπο διευθύνουν αυτοί τον εαυτό τους, αναπτύσσονται μόνοι τους. Το πιο δύσκολο είναι να είσαι εξαιρετικά δεκτικός, πολύ δεκτικός και να μην συγκρούεσαι με τον κόσμο τους, με τις προσωπικότητες τους. Θα πρέπει να τους δεχτείς όπως είναι και να δουλέψεις μαζί τους.

Ο ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ
Στην αρχή η επιλογή του γιου μου να υποδυθεί τον κεντρικό ήρωα δεν ήταν προσχεδιασμένη. Όσον αφορά την πρώτη ταινία Selkinchek / Η κούνια οφειλόταν στον προϋπολογισμό – και τότε δεν είχα σκεφτεί τις ταινίες ως τριλογία. Για το Beshkempir / O θετός γιος το αυθόρμητο της επιλογής επιβεβαιώθηκε και ήταν ακριβώς τότε που γεννήθηκε η ιδέα της τριλογίας. Μια τριλογία με μια ενότητα, με την ανάπτυξη και την διαμόρφωση ενός παιδικού προσώπου στον πυρήνα της: στην αρχή αυτό ήταν το συνδετικό στοιχείο ανάμεσα στις τρεις ταινίες.
 Κατά την άποψη μου η παιδική ηλικία, η εφηβεία και η νεότητα είναι οι βασικές περίοδοι που διαμορφώνουν την προσωπικότητα ενός χαρακτήρα. Στο τέλος της ταινίας Maimil / Μαϊμού ο νεαρός ήρωας αφήνει το χωριό που μεγάλωσε και μ’ αυτή την αναχώρηση γίνεται ενήλικας, ένας μεγάλος. Σ’ όλες μου τις ταινίες ο ήρωας προσπαθεί να γίνει καλός, ανθρώπινος. Στην τελευταία μου ταινία ο κεντρικός χαρακτήρας έχει χωρίς αμφιβολία ενηλικιωθεί, έχει ωριμάσει για να αντιμετωπίσει με θάρρος τον κόσμο, τώρα μπορεί να πετάξει μακριά από την φωλιά.

ΕΝΑ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ
Η τριλογία – Selkinchek / Η κούνια, Beshkempir / O θετός γιος, Maimil / Μαϊμού – είναι στην πραγματικότητα αυτοβιογραφική. Ωστόσο ο όρος δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί κυριολεκτικός γιατί δεν περικλείει μόνο την δική μου μοίρα αλλά επίσης και του περίγυρού μου. Και χωρίς αμφιβολία αντανακλά η τριλογία μια συγκεκριμένη εποχή: το προσωπικό μου ταξίδι, αυτά που υπέφερα, αυτά που είναι μέσα μου. Αυτά που έχω υποστεί είναι αυτοβιογραφικά. Ήθελα σ΄ αυτές τις ταινίες να δείξω ότι τα πάντα έχουν αφήσει πάνω μου ένα σημάδι.

ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΣ
Έχω δει λίγες ταινίες που ασχολούνται με την σχέση πατέρα – γιου. Συνήθως η προτίμηση στρέφεται προς την γυναικεία / μητρική πλευρά. Όμως στην πολιτιστική μας κληρονομιά υπάρχει η πατρική σχέση και αυτή ήταν η κατεύθυνση που ήθελα να ακολουθήσω. Αν έχετε δει τις προηγούμενες μου ταινίες η εικόνα της μητέρας πάντοτε σκιάζεται λίγο και η ανδρική εικόνα βρίσκεται στο προσκήνιο. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι αρνούμαι την θηλυκή πλευρά.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑ
Στην ταινία Selkinchek / Η κούνια χρησιμοποιείται μόνο ένα μουσικό όργανο, στο Beshkempir / O θετός γιος χρησιμοποιείται λίγα, ενώ στο Maimil / Μαϊμού υπάρχει μια πραγματική ορχήστρα. Σε κάθε ταινία το χρώμα, ο ήχος, η φόρμα, οι τοποθεσίες αλλάζουν. Αυτό οφείλεται στις εξελίξεις που είχαμε όταν κάναμε την κάθε ταινία: οι δυνατότητες είναι οι καλλιτεχνικές μας φιλοδοξίες. Δεν μπορώ να φανταστώ το Maimil / Μαϊμού ή χωρίς την ορχήστρα. Αυτή η ταινία έχει ένα σύνολο και ενυπάρχει σ’ αυτή η ενότητα. Δεν ξέρω τι θα γίνει η ταινία Maimil / Μαϊμού, όμως από την στιγμή που η τριλογία έχει ολοκληρωθεί θα μπορούσα να πω ότι έχει ολοκληρωθεί ένα ολόκληρο στάδιο της ζωής μου: Είμαι σίγουρος ότι αυτό το κεφάλαιο των προσωπικών μαρτυριών και δοκιμασιών θα κλείσει.

ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΟΣ
Για μένα το χρώμα είναι πολύ σημαντικό, ίσως γιατί σπούδασα ζωγραφική. Η ταινία Maimil / Μαϊμού είναι η πρώτη μου επαφή ολοκληρωμένη με το έγχρωμο. Γι’ αυτό έπρεπε να δουλέψω με απόλυτη ακρίβεια, επιλέγοντας πολύ προσεκτικά τις τοποθεσίες και την ίδια στιγμή λαμβάνοντας υπόψη τα κοστούμια όπως επίσης και το φωτισμό. Είτε είναι νωρίς το πρωί ή αργά την νύχτα το φως σ’ αυτές τις στιγμές ενισχύει την σκιά. Σ’ αυτή την φάση το χρώμα είναι πολύ σημαντικό για μένα: δίνει νόημα και αυτό είναι κάτι που μπορείς να το επιτύχεις στην ζωγραφική –στον καμβά –και ίσως ποτέ δεν θα καταφέρω να το πετύχω στην ταινία. Παρόλο αυτό προσπαθήσαμε να ενσταλάξουμε δραματικότητα στο χρώμα και αντίστροφα να χρωματίσουμε το δράμα. Είναι δύσκολο να βρει κάποιος λογική στο ένστικτο μου. Η πρώτη μου εντύπωση συνδέεται με το γεγονός ότι πιστεύω ότι η νεότητα θα έπρεπε να απεικονίζεται έγχρωμη.

ΟΙ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ
Οι καθρέφτες αντανακλούν την ψυχή. Οι καθρέπτες μπορούν να βρεθούν σ’ όλων των ειδών τις καταστάσεις. Ορισμένες φορές έχουν διάφορες μορφές, άλλες είναι σπασμένοι. Υπάρχει πάντα μια νέα αντανάκλαση, μια νέα οπτική γωνία. Αν και δεν θέλω να μιλώ για τον ρόλο τους, στην σκηνή της ταινίας Maimil / Μαϊμού όπου ο πατέρας κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέπτη και μετά τον στρέφει τότε δεν έχει πλέον την ψυχή ενός “φυσιολογικού” προσώπου. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να πολεμήσει τον εαυτό του και το μόνο που μένει να κάνει είναι να “κλείσει” την ψυχή του στρέφοντας τον καθρέπτη.

(αποσπάσματα από συνέντευξη στο site www.wild-bunch.com).