(αποσπάσματα από μια συνέντευξη τύπου)

ΑΟΡΑΤΗ ΚΛΩΣΤΗ
Αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Συνήθως, ο Πολ [Paul Thomas Anderson] έρχεται σε μένα με έτοιμο το σενάριό του. Στον χώρο μας, τα καλά σενάρια είναι σπάνια, κυκλοφορούν πολλά μέτρια, και τα περισσότερα είναι άθλια. Υπάρχουν ελάχιστοι σεναριογράφοι που το έργο τους έχει αξία. Ο Πολ είναι ένας τέτοιος άνθρωπος     -γράφει εξαιρετικά. Αυτή τη φορά, όμως, δεν έγινε κάτι τέτοιο. Αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε. Να ξεκινήσουμε από το τίποτα και να δούμε πού θα μας βγάλει. Επίσης, θέλαμε να γυρίσουμε μία ταινία σε μικρή κλίμακα, όπως παλιά - με ένα σετ με τρεις ανθρώπους. Γιατί όταν δουλεύεις χωρίς καμία άνεση, τότε η ενέργεια που βγαίνει είναι καταπληκτική. Όλοι όσοι ασχολούμαστε με τον κινηματογράφο -και είμαστε κάπως κακομαθημένοι- κάποια στιγμή ονειρευόμαστε να γυρίσουμε πίσω σ’ εκείνες τις πρώτες στιγμές της καριέρας μας. Η φαντασία, η ευρηματικότητά σου, το όποιο ταλέντο σου αναδύονται διαφορετικά όταν δεν έχεις τίποτα, όταν δεν περιτριγυρίζεσαι από όλες αυτές τις συμβάσεις μίας μεγάλης παραγωγής. Τότε μόνο έχεις την απόλυτη ελευθερία.
(...)  Θέλαμε η «Αόρατη Κλωστή» να είναι έργο μουσικής δωματίου, όχι έργο για συμφωνική ορχήστρα. Για τον κεντρικό ήρωα θέλαμε να βρούμε ένα επάγγελμα δημιουργικό, αλλά οι τέχνες - όπως η ζωγραφική- είναι πολύ δύσκολο να αποτυπωθούν κινηματογραφικά. Όποτε επιλέξαμε να τον κάνουμε μόδιστρο, διότι σκεφτήκαμε ότι αυτό θα μας έδινε ένα περιθώριο δράσης. Μετά συνειδητοποιήσαμε το μέγεθος του βουνού που βρισκόταν μπροστά μας , καθώς η υψηλή ραπτική είναι μία πολύ πολύπλοκη και εξαιρετικά δύσκολη τέχνη.

ΕΝΑ ΚΛΙΣΕ
[Το κλισέ: «κάθε ευφυής δημιουργός είναι παλιοχαρακτήρας»]  Λυπάμαι πολύ που ανακαλύπτω ότι ο κόσμος τον αντιλαμβάνεται έτσι. Καθόλου δεν πιστεύω σε αυτό το κλισέ. Μπορεί να είσαι εξαιρετικά ταλαντούχος και υπέροχος άνθρωπος επίσης. Μπήκα στο ρόλο για να αναδείξω την εμμονή του ήρωα με τη δημιουργία. Οι εμμονές συνήθως μας κάνουν εγωπαθείς. Αποκλείουμε τους ανθρώπους γύρω μας. Αυτό ήθελα να δείξω. Λυπάμαι που τον έκανα τόσο ασυγχώρητο.

ΑΦΕΤΗΡΙΑ
Θυμάμαι ακόμα τη μητέρα μου να πλαντάζει στο κλάμα στην πρώτη σειρά. Είναι περίεργη η δουλειά μας. Στην ουσία είναι ένα παιχνίδι. Όλοι έχουμε παίξει τέτοια παιχνίδια ως παιδιά. Οι περισσότεροι σταματούν να παίζουν κάποια στιγμή, εγώ και οι συνάδελφοί μου συνεχίσαμε. Κι όσοι ήμασταν τυχεροί, χτίσαμε τη ζωή μας μέσα από αυτά τα παιχνίδια.
Στάθηκα εξαιρετικά τυχερός για πολύ καιρό, επέλεξα αυτά που ήθελα να κάνω και τα κατάφερα.

ΟΝΕΙΡΑ
[Ονειρεύομαι τους ήρωες που υποδύομαι] Συνήθως αυτό συμβαίνει κατά τη διάρκεια του γυρίσματος ή πριν. Σπάνια, μετά. Τα όνειρα ξεκίνησαν με το “Αριστερό μου Πόδι”. Ξυπνούσα απότομα και έβλεπα το σώμα μου. Δεν ήταν το δικό μου. Ήταν του Κρίστι, του ήρωά μου. Ονειρευόμουν πολύ κατά τη διάρκεια του “Λίνκολν”, επίσης. Κι αυτό ήταν ιδιαίτερα περίεργο γιατί κι ο ίδιος είχε πολύ έντονα όνειρα, μάλιστα, είχε ονειρευτεί τον θάνατό του.

ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ (...ΤΩΝ ΓΥΡΙΣΜΑΤΩΝ)
[Οι χαρακτήρες που υποδύομαι] Μάλλον επιστρέφουν μέσα μου. Υποχωρούν στο υποσυνείδητο. Γνωρίζω πολύ καλά ότι ο κόσμος θεωρεί ότι είμαι τρελός. Με εξυπηρετεί αυτό γιατί δημιουργεί το τέλειο άλλοθι, κι εγώ πίσω του μπορώ να ζω την κανονική ζωή μου. Η αλήθεια είναι ότι κάποια μέρα το γύρισμα τελειώνει. Παίρνεις ένα εισιτήριο κι επιστρέφεις σπίτι σου. Ωστόσο οι ήρωες μου δεν παύουν ποτέ να με απασχολούν. Δίνω σε αυτούς όλη μου την αγάπη, και βιώνω πολλές φορές το τέλος τους ως απώλεια. Και ο αποχωρισμός είναι το δυσκολότερο κομμάτι.

Η ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΊΑ
Όμως, ανήκω στους καλλιτέχνες που αναγνωρίζουν ότι όλη η δημιουργία είναι, αρχικά, κάτι ιδιαίτερα εγωιστικό. Ελπίζεις μόνο ότι αυτό που σημαίνει τόσα πολλά για σένα θα βρει στη διαδρομή του κι άλλους ανθρώπους και θα καταλήξει να σημαίνει πολλά και γι' αυτούς.

ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ;
Ήρθε η ώρα να εξερευνήσω τον κόσμο μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. Δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να σταματήσω. Και να ήξερα την απάντηση και πάλι θα προσπαθούσα ν’ αποφύγω ν’απαντήσω. Είναι κάτι πολύ προσωπικό. Δεν θα ήθελα να το συζητήσω άλλο. Ήδη, έχω μιλήσει πάρα πολύ για όλο αυτό. Δεν το καταλαβαίνω κι εγώ ο ίδιος. Το ένιωσα, το έκανα, και επέλεξα να προχωρήσω προς τα εμπρός αποδεχόμενος αυτή την ιδέα αντί να την αντιπαλέψω. Και είμαι σίγουρος ότι θα μου είναι πολύ δύσκολο να αποχωριστώ το σινεμά. Γιατί, όταν ήμουν ακόμα παιδί, μου έσωσε τη ζωή. Ήταν το καταφύγιό μου. Εκεί έβρισκα ασφάλεια, αλλά και πρόκληση. Και θα είναι δύσκολο να απομακρυνθώ από αυτόν τον κόσμο. Είμαι πραγματικά ευγνώμων για όλα αυτά που μου χάρισε η υποκριτική, όμως πραγματικά πιστεύω, ότι ήρθε η ώρα να εξερευνήσω τον κόσμο μ’ ένανδιαφορετικό τρόπο.

(Αποσπάσματα από τη συνέντευξη τύπου που δόθηκε στα πλαίσια της πρόωθηση της ταινίας Phantom Thread την Πέμπτη, 01 Φεβρουαρίου 2018  στην Αθήνα )