Στα μέσα της δεκαετίας του '90 η σχολή της Δανίας αποφάσισε να εγκαταλείψει την αντίληψη που υπήρχε μέχρι τότε για τον σκηνοθέτη και το ρόλο του στη διαμόρφωση της ιστορίας και να εμπλέξει περισσότερο το κοινό στην αφήγησή της. Δόθηκε έμφαση στην επικοινωνία. Ασχέτως αν η ταινία ήταν σκοτεινή, καταθλιπτική ή αστεία, ο στόχος της ήταν να επικοινωνήσει με το κοινό.
Το Δόγμα είχε πολλές πτυχές. Αναγέννησε τον δανέζικο κινηματογράφο, με ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού, επιστρέφοντας στην ουσία του σινεμά, που είναι οι σκηνές και ο ηθοποιός. Οι ταινίες του Δόγματος περιγράφουν τις ζωές των ανθρώπων με σκληρό ρεαλισμό.
[Κίρα: Μια ιστορία αγάπης,  Πράγα , Superclasico, τρεις ταινίες για τον γάμο] Η πρώτη ήταν μια ταινία σκληρού ρεαλισμού, η δεύτερη πιο θεατρική, πιο μελοδραματική και η τρίτη είναι κωμωδία. Κάνοντας το Superclasico, είχα φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μου όπου οι ανθρώπινες σχέσεις μου φαινόταν αστείες, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Όσα έκανα από το πρωί έως το βράδυ μου φαινόταν από γελοία μέχρι τραγικά και ήθελα να αλλάξω την οπτική μου, ήθελα κάτι απλό και πρωτόγονο. Βρισκόμουν στην Αργεντινή, σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου, και αποφάσισα να κάνω την ταινία μου εκεί, σε αυτή την όμορφη, χαμηλών τόνων και συνάμα αστεία χώρα, που μου έδωσε μια αίσθηση απελευθέρωσης.
(...) Είναι σημαντικό όταν γυρνάς μια ταινία να επικεντρώνεις την ενέργειά σου σε ένα σημείο. Δεν θέλω οι ηθοποιοί και το συνεργείο να επιστρέφουν κάθε βράδυ στην καθημερινότητα του σπιτιού τους, θέλω να τους απομονώσω για να κάνουμε, ει δυνατόν, 24 ώρες το 24ωρο κινηματογράφο, να είμαστε σε συνεχή επαφή, συγκεντρωμένοι σε αυτό που κάνουμε, βιώνοντας την ένταση της στιγμής. Γιατί αν χαθεί η στιγμή δεν την ξαναβρίσκεις, δεν μπορείς να στήσεις ξανά την κάμερα για να την αποτυπώσεις.
(...) Δεν είναι ανάγκη να αλλάξεις τον ηθοποιό, προκειμένου να τον σκηνοθετήσεις σε τελείως διαφορετικούς ρόλους. Αντιθέτως, πρέπει να σεβαστείς την προσωπικότητά του, γιατί όπως έλεγε και ο Στανισλάβσκι ‘’ο ηθοποιός υποδύεται μέσα από την προσωπικότητά του’’. Το να εμπεδώσεις έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης και μια άλλη νοοτροπία, εξαρτάται κάθε φορά από το ρόλο και την ταινία. Για παράδειγμα, αν η ταινία πραγματεύεται το δίπολο άνδρας - γυναίκα προηγούνται πολλές συζητήσεις με τους ηθοποιούς επάνω σε θέματα αυτού του είδους. Στην ταινία Μέρες θυμού, από την άλλη μεριά, οι ηθοποιοί μπήκαν σε έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης με βάση τα στοιχεία της έρευνας.
[Για τις Μέρες θυμού] Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είναι ένα ευαίσθητο θέμα, που ποτέ δεν συζητήσαμε στη Δανία. Οι περισσότεροι δανοί συνεργάστηκαν με τους γερμανούς, επειδή θεώρησαν ότι το να σώσουν τη Δανία σήμαινε ότι έπρεπε να την παραδώσουμε στους γερμανούς. Είχα προετοιμαστεί να δεχτώ ορισμένες αντιδράσεις, αλλά αυτό που συνέβη με εξέπληξε. Οι περισσότεροι θεατές, βλέποντας μια ταινία, θέλουν να επιβεβαιώσουν τα πιστεύω τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήθελαν να δουν τους καλούς δανούς να σκοτώνουν τους κακούς γερμανούς, ωστόσο η ταινία παρουσιάζει μια γκρίζα περιοχή της ηθικής. Ήταν μια ταινία που σημείωσε μεγάλη επιτυχία εκτός Δανίας, αλλά εντός της χώρας πέρασαν τρεις μήνες ώσπου να καταλαγιάσει η αντίδραση από τον Τύπο. Εμείς από την πλευρά μας, ισχυριστήκαμε ότι αυτή ήταν αλήθεια, ωστόσο μια ταινία δεν είναι πραγματικά η αλήθεια, δίνει μόνο μια άποψή της.
Η συγγραφή του σεναρίου για τις Μέρες θυμού ξεκίνησε πριν από εννέα χρόνια. Τότε κανείς δεν ενδιαφερόταν να χρηματοδοτήσει μια ταινία για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, θεωρούνταν ξεπερασμένο θέμα. Στηριχθήκαμε σε γερμανούς χρηματοδότες για να καλύψουμε τον προϋπολογισμό των 9 εκατ. ευρώ. Αυτή τη στιγμή, καμιά ευρωπαϊκή ταινία δεν μπορεί να συγκεντρώσει τέτοια ποσά, γιατί δεν υπάρχει ρευστότητα και κανείς δεν διακινδυνεύει. Πλέον ο μεγαλύτερος προϋπολογισμός των ευρωπαϊκών ταινιών είναι ο μισός από εκείνον της ταινίας Μέρες θυμού.
(...) Ο κλάδος του κινηματογράφου βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας και θα πρέπει να βρούμε μια λύση που θα βελτιώσει τα οικονομικά του. Επιπλέον, ίσως θα πρέπει να αλλάξουμε τον ανιαρό τρόπο του κοινωνικού ρεαλισμού, να βρούμε ένα νέο είδος ρεαλισμού.

(αποσπάσματα από τη συνέντευξή τύπου στο 52ο Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσσαλονίκης)