(Love Is a Gun)
του Lee Hong-Chi
(κριτική: Δημήτρης Μπάμπας)

Ταϊβάν. Στο περίπτερο ενός πάρκου μία ομάδα νεαρών κάνει πικ-νικ υπό βροχή. Συζητήσεις για στεγαστικά δάνεια και σπίτια. Ο ήχος της βροχής σχεδόν σκεπάζει τη συζήτηση. Ξαφνικά μία συζήτηση για ναρκωτικά καταλήγει σ’ ένα καβγά που διαλύει τη σύναξη. Η κάμερα σταθερή παρατηρεί τη σκηνή.
Κεντρικός χαρακτήρας είναι ένας νεαρός με το ψευδώνυμο Γλυκοπατάτας, με σκοτεινό παρελθόν και άρτι αποφυλακισθείς από τη φυλακή. Ζει στην επαρχία, σ’ ένα θαλάσσιο θέρετρο, νοικιάζοντας ομπρέλες στην παραλία. Είναι σε διάσταση και προσπαθεί ματαίως να τα ξανά βρει με τη φίλη του η Λουλού του πού δουλεύει στη Ταϊπέι . Αναζητά μία σταθερή ζωή, καθώς θέλει να ξεφύγει από το σκοτεινό παρελθόν του. Επισκέπτεται την Ταϊπέι, ψάχνοντας να βρει δουλειά, όμως η παραμονή του  στη φυλακή ρίχνει βαριά τη σκιά της. Χορός στα nightclub, περιπλανήσεις στην πόλη, συναντήσεις με συμμαθητές, παλιούς φίλους, συνεργάτες από το σκοτεινό παρελθόν. Μία παλιά φίλη και συμμαθήτρια που της αρέσουν τα πυροτεχνήματα και έχει κρυμμένα μυστικά, ένας παλιός συμμαθητής που βάζει υποψηφιότητα για δήμαρχος. Ένα χρέος της μητέρας που πρέπει να πληρωθεί...
Η ταινία τέλει υπό την επιρροή του Hou Hsiao-hsien και συγκεκριμένα της ταινίας του Millennium Mambo (2001). Ωστόσο, ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός (υποδύεται τον κεντρικό χαρακτήρα) χρησιμοποιεί αυτή την ταινία ως ένα σημείο εκκίνησης. Ό,τι παρακολουθούμε είναι η αγωνία ενός νέου ανθρώπου να ξεφύγει από τις παγίδες του παρελθόντος του, να βρει καινούργιες ισορροπίες, οι προσπάθειες του να ξεκινήσει μία νέα ζωή. Ο ήρωας βρίσκονται σε ένα κενό, σε μία διαδικασία μετάβασης.
Υπάρχει στην ταινία μία ισχυρή αίσθηση του φυσικού κόσμου και μια έντονη παρουσία του τοπίου: η καταπράσινη τροπική φύση της Ταϊβάν, η παρουσία της θάλασσας, η βοή των κυμάτων. Η παρουσία της μουσικής που εντυπώνεται (δημιουργός της o Bruce Su), αλλά και η έντονη παρουσία των φυσικών ήχων -τα κύματα της θάλασσας, το θρόισμα των φύλλων- δημιουργούν ένα παράλληλο της εικόνας σύμπαν, που μοιάζει να υπογραμμίζει ένα συναισθηματικό κόσμο, ένα σύμπαν αισθημάτων που κάποια μένουν και εντυπώνονται και άλλα χάνονται και διαλύονται, όπως τα σύννεφα στον ουρανό. Ήχοι που επιμένουν σαν μικρές εμμονές, σαν στιγμές που επιβάλλονται και καθορίζουν τη μνήμη και μουσικές μελωδίες που δολιχοδρομούν που χάνονται και διαλύονται. Ο ήρωας είναι παγιδευμένος μέσα σ’ αυτό το σύμπαν, είναι ήρωας μιας τραγωδίας: η απόδρασή του και η απελευθέρωσή του πρέπει να πληρωθεί με τίμημα ακριβό.

Φεστιβάλ Βενετίας 2023 / Settimana Internazionale della Critica