του Bekir Bülbül

Χειμώνας. Στις απώτατες νότιες επαρχίες της Τουρκίας. Ένα γλέντι στο λασπωμένο δρόμο. Η κάμερα μέσα από το αυτοκίνητο. Οι ρυθμικοί χτύποι του νταουλιού. Ένα άσπρο άλογο με τη νύφη καβάλα. Μια κόκκινη μαντήλα στο κεφάλι της. Ο οδηγός του αυτοκινήτου με το συνοδηγό: δύο νεαροί άνδρες συζητούν έντονα για τη μαγειρική. Και στο πίσω κάθισμα ένας ηλικιωμένος και ένα 12χρονο κορίτσι. Θλιμμένοι.
Καμία (γαμήλια) χαρά δεν υπάρχει σ’ αυτή τη τούρκικη ταινία . Μια μακρά πορεία εν μέσω χειμώνα, προς το νότο, τα τουρκο-συριακά σύνορα καταγράφει η αφήγηση. Και στο κέντρο αυτής πορείας, πέρα από τον ηλικιωμένο και τη 12χρονη, είναι ένα φέρετρο: τα κεντρικά πρόσωπα είναι παππούς και εγγονή που συνοδεύουν τη σωρό της αγαπημένης συζύγου και γιαγιάς.
Με τον κεντρικό ηλικιωμένο ήρωα, μια ξερακιανή λιπόσαρκη φιγούρα αναφορά στον Μάνο Κατράκη στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου Το ταξίδι στα Κύθηρα, αλλά και τον έλληνα δημιουργό να συνιστά μια εμφανή επιρροή στην σκηνοθεσία, ο τούρκος δημιουργός τοποθετεί τις ανθρώπινες φιγούρες μέσα στο ερημικό τοπίο.
Μακριά από τα πολύβουα αστικά κέντρα, στους κακοτράχαλους λασπωμένους δρόμους της Ανατολίας, στα μικρά τζαμιά στις άκρες των δρόμων, καταφύγια για τους ανέστιους πλάνητες, στα πάρκινγκ των βενζινάδικων και στις καρότσες των φορτηγών, στα μπλόκα της στρατοχωραφυλακής και στα κρατητήρια, πάνω στη συνοριακή γραμμή τελείται η εξόδιος ακολουθία. Ταινία δρόμου, μια περιπατητική ταινία, με ελάχιστο διάλογο, κάποιες στιγμές μακάβρια, όπως ο θάνατος μπορεί να είναι και μελαγχολική ως προς τους τονισμούς της, η ταινία αυτή είναι μια μακρά θρηνητική αποχαιρετιστήρια τελετή...

Δημήτρης Μπάμπας