(Οι κληρονόμοι)
του Marcelo Martinessi
(το σχόλιο της Μαρίας Γαβαλά)

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ Η ΜΕΡΣΕΝΤΈΣ.
Η φτωχοποίηση και το ξεπούλημα της περιουσίας, ο εγκλεισμός και η αίσθηση ασφυξίας, τα επερχόμενα γηρατειά, η μοναξιά και η ανάγκη ανεφοδιασμού με οξυγόνο ελευθερίας, η ανάγκη επαφής με το έτερο σώμα, όλα αυτά σε μια περίκλειστη χώρα (Παραγουάη), εξαρτημένη οικονομικά, με διόγκωση εξωτερικού χρέους, με πάνω από εκατομμύριο φτωχούς και υψηλό ποσοστό ανέργων (και φυλακισμένων για χρέη προς το δημόσιο), με την επίπτωση αυτών των εθνικών διακριτικών στις ζωές των ανθρώπων, σε μια ταινία αργών ρυθμών και προσεκτικά μετρημένων βημάτων, χαμηλών εκφραστικών τόνων αλλά υψηλής εσωτερικότητας, με καλά μελετημένες σκηνοθετικές κινήσεις και ερμηνείες ηθοποιών... Και με ένα αδιαμφισβήτητο, έξτρα, ατού: την πανταχού παρουσία μιας παλιάς Μερσεντές, που αρνείται πεισματικά να εκποιηθεί, ως έμβλημα όχι μόνον διαρκούς μετακίνησης, δυνητικής ελευθερίας, και θηλυκότητας με απαιτήσεις και διεκδικήσεις, αλλά και ως όχημα μέσω του οποίου διατρανώνεται ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών. "Όλα πιθανόν τα ανεχόμαστε, την ψυχή μας όμως δεν την ξεπουλάμε για κανένα λόγο".

(πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο Facebook)