(Ποίηση χωρίς τέλος)
του Alejandro Jodorowsky
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Η «Ποίηση Χωρίς Τέλος» θα μπορούσε να θεωρηθεί η άτυπη συνέχεια του «Χορού της Πραγματικότητας» καθώς είναι δύο ταινίες ξεκινούν και τελειώνουν με τον ίδιο τρόπο, με ένα ταξίδι προς το άγνωστο. Ο λόγος που έκανα μία αυτοβιογραφική επιστροφή, μετά από 20 χρόνια απουσίας, είναι γιατί θεωρώ πως αυτές οι ταινίες ξεπερνούν τα συμβατικά όρια της παραγωγής μιας ταινίας. Θα περιέγραφα τις ταινίες μου ως «ψυχομαγικές» και αυτό γιατί θεωρώ πως η τέχνη οφείλει να γιατρεύει. Αλλά ποιον; Σίγουρα όχι το θεατή ο οποίος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, καθώς έχει αποικηθεί από τον αμερικάνικο κινηματογράφο. Άρα αυτόν που στη πραγματικότητα η τέχνη μου γιατρεύει είναι κυρίως εμένα τον ίδιο και μετά την οικογένειά μου και σε μία τρίτη ανάγνωση ίσως και τον θεατή. Και οι δύο αυτές ταινίες έχουν γυριστεί σε σημεία της Χιλής όπου μεγάλωσα και έζησα. Επιστρέφω σε αυτά τα μέρη, ως ένας άλλος πια, ως «ο διάσημος σκηνοθέτης» και αναδομώ αυτά τα φθαρμένα πια μέρη όχι μόνο για την ταινία αλλά και για τη μνήμη μου. Μετά έρχεται η οικογένεια μου, με τους γιούς μου να υποδύονται εμένα και τον πατέρα μου και να τσακώνονται μεταξύ τους μέσα από τους διπλούς ρόλους τους. Έτσι ξυπνάμε όλους τους οικογενειακούς δαίμονες και όλα μας τα συναισθήματα. Πρόκειται λοιπόν για μία ρεαλιστική ιστορία στην οποία προσθέσαμε σουρεαλιστικά χρώματα και περίτεχνες κινηματογραφικές ιδέες, αλλά παραμένει μία πραγματικότητα που εκφράζεται μέσα από τον κινηματογράφο.  

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)