(Στάχτες)
του Zeki Demirkubuz

Μια γυναίκα μ' ένα μικρό παιδί, μόνη χωρίς άνδρα. Μένει στις λαϊκές συνοικίες της Κωνσταντινούπολης. Προσπαθεί να επιβιώσει σαν μοδίστρα: βρισκόμαστε στις επικράτειες του λαϊκού μελοδράματος -στην εκδοχή του ερωτικού τριγώνου-, ενός είδους που άνθισε στον τούρκικο σινεμά. Όμως εδώ έχουμε ως σκηνοθέτη τον Zeki Demirkubuz και, όπως είναι αναμενόμενο, η διαχείριση του δεν είναι ούτε τυπική και ούτε προβλέψιμη.
Ο σύζυγος της Emine (στο ρόλο η Aslıhan Gürbüz) Cemal έχει εξαφανιστεί και είναι αναγκασμένη να δουλεύει ως γαζώτρια για να συντηρεί τον άρρωστο μικρό γιο τους Mete. Όταν συναντήσει τον παλιό της εργοδότη Ziya (στο ρόλο ο Taner Birsel), η τύχη της φαίνεται να αλλάζει. Ο Ziya αναλαμβάνει τα έξοδα νοσηλείας του Mete. Σύντομα, αναβιώνοντας κάποια θαμμένα αισθήματα, θα γίνουν ζευγάρι. Όμως, η ξαφνική επιστροφή του Cemal (στο ρόλο ο εξαιρετικός Caner Cindoruk) επαναφέρει σε μια νοσηρή κανονικότητα την Emine. Τώρα πρέπει να ζήσει μια οικογενειακή ζωή στεγνή από συναισθήματα και συγκινήσεις, που φαίνεται ότι τη βυθίζει σε αδιέξοδο...
Αν η ταινία έχει ένα σημείο αφετηρίας αυτό είναι σίγουρα το λαϊκό μελόδραμα και οι σύγχρονοι τηλεοπτικοί απόγονοί του. Μ' αυτό το είδος ο σκηνοθέτης δεν είναι ξένος: οι ταινίες Masumiyet (Η Αθωότητα) και  Üçüncü Sayfa (H τρίτη σελίδα) είναι εξαιρετικά δείγματα της σχέσης του με το είδος. Κινηματογραφώντας τα κεντρικά πρόσωπα αυτού του ερωτικού τριγώνου από κάποια απόσταση, ο σκηνοθέτης δεν αναπαράγει τα αρχέτυπα (του κλασικού σινεμά ή τηλεοπτικά) του είδους. Το ζευγάρι τίθεται σε πρώτο πλάνο, αλλά στο φόντο υπάρχει πάντα το αστικό τοπίο -τα φώτα της Πόλης-, μια κοινωνία βαθύτατα ταξική. Οι σκηνές των διαλόγων είναι στεγνές από μελοδραματικά στοιχεία και κινηματογραφούνται χωρίς το αναμενόμενο champ/contrechamp: η εστίαση είναι πάντα σ' ένα πρόσωπο, σε μια  ανθρώπινη φιγούρα. 
Εδώ αν και κεντρικό πρόσωπο  μοιάζει να είναι η νεαρή γυναίκα, η μετατόπιση της οπτικής που συμβαίνει λίγο πριν το μέσο της αφήγησης, προς τον σύζυγο μάς αποκαλύπτει τον αληθινό δραματικό ήρωα. Ό,τι βλέπουμε είναι το σκοτεινό σύμπαν ενός άνδρα που μοιάζει να μην μπορεί να ελέγξει τα του οίκου του: είναι η ανδρική παθολογία, η τόσο ενδημική στις ταινίες του Zeki Demirkubuz, που έρχεται ξαφνικά στο κέντρο. Εσωστρεφής, σκοτεινός και απρόβλεπτος, αυτός ο άνδρας αδυνατεί να λειτουργήσει ως  τέτοιος: να προστατεύσει και να συντηρήσει την οικογένεια του. Απεικονίζοντάς τον εξαρχής ως αποτυχημένο, ο σκηνοθέτης εστιάζει στους σκοτεινούς τόνους που χρωματίζουν την ύπαρξη του, που αντανακλώνται στο βλέμμα του.
Το έρεβος της ψυχής του γεμίζει την κινηματογραφική οθόνη...

Δημήτρης Μπάμπας