του Kiyoshi Kurosawa

Παράξενη ιστορία ανδρικής φιλίας αλλά και ιδιόμορφο ταξίδι ενηλικίωσης, η ταινία του Kiyoshi Kurosawa γεφυρώνει το χάσμα των γενεών αναζητώντας τους όρους και τις προϋποθέσεις για να έχει ο νεαρός ήρωα της ένα «λαμπρό μέλλον».
Ο Γιούτζι και ο Μάμορου είναι 20άρηδες που εργάζονται στο πλυντήριο του Φουτζιούαρα. Μόνο σημείο ενδιαφέροντος στην ανιαρή ζωή τους είναι η μέδουσα που εκτρέφει σ’ ένα ενυδρείο ο Μάμορου. Το αφεντικό τους Φουτζιούαρα, προς αδιαφορία των δύο φίλων, τούς συμπαθεί και επιδιώκει την παρέα τους: Τους καλεί στο σπίτι του για δείπνο, αναλαμβάνει ένα πιο πατρικό (δηλ. προστατευτικό) ρόλο, δανείζεται απ’ αυτούς CD, και τέλος σε μια απρόοπτη έκφραση οικειότητας θα προσπαθήσει να ταΐσει την μέδουσα του Μάμορου.
Ο Φουτζιούαρα θα απολύσει τον Μάμορου διαισθανόμενος κάποιο κίνδυνο. Μένοντας μόνος ο Γιούτζι, και παρ’ όλη την προτροπή του Μάμορου να περιμένει, αποφασίζει να εκδικηθεί. Όταν πηγαίνει στο σπίτι του Φουτζιούαρα βλέπει έκπληκτος όλη την οικογένεια νεκρή: τον έχει προλάβει ο Μάμορου. Κατά την διάρκεια της προφυλάκισης του φίλου του, ο Γιούτζι θα γνωριστεί με τον πατέρα του Μάμορου. Παρ’ όλη την διαφορά ηλικίας μια παράξενη φιλία θα αναπτυχθεί.
Μακριά από κάθε κινηματογραφικό είδος που στο παρελθόν έχει υπηρετήσει ο Kiyoshi Kurosawa σ’ αυτή την ταινία δημιουργεί ένα πορτραίτο μιας φαινομενικά ατάραχης νεανικής ζωής. Ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας, ο Γιούτζι, παλινδρομεί μεταξύ μιας υπόγειας και τυφλής νεανικής οργής και της αναζήτησης μιας ενήλικης ταυτότητας. Όλη η ταινία οργανώνεται γύρω από έναν αφανή πρωταγωνιστή, την μέδουσα. Σε μια μεταφορά (που θυμίζει τις αντίστοιχες του σημαντικού ιάπωνα σκηνοθέτη Σοχέι Ιμαμούρα) η μέδουσα γίνεται ένα υπόδειγμα- παράδειγμα επιβίωσης στην ζωή: ένα ον που πλέει σύμφωνα με το ρεύμα, εξαιρετικά επικίνδυνο όμως για τον ανεπιθύμητο που θα το αγγίξει.
Κάτι που σύμφωνα με τον Kiyoshi Kurosawa ίσως μοιάζει με την ίδια την ανθρώπινη φύση.

Δημήτρης Μπάμπας

Ο Kiyoshi Kurosawa για την ταινία
«Συγκρίνοντας την με τις πρώτες μου ταινίες, εδώ προσπάθησα να κρύψω τα στοιχεία του κινηματογραφικού είδους όσο το δυνατόν περισσότερο. Προσπάθησα να μην κάνω μια ταινία κινηματογραφικού είδους -ήξερα όμως ότι παρατηρητικοί θεατές θα την αναγνώριζαν με καθαρότητα ως μια ταινία με τέρατα.
Η ταινία Bright Future είναι διαφορετική από τις άλλες δύο (Charisma και Kairo) γιατί το τέλος της δεν είναι δυσοίωνο. Έκανα τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Tadanobu Asano, τέρας. Αναπόφευκτα θα έρθει σε σύγκρουση με την κοινωνία με την οποία έχει μια ανταγωνιστική σχέση. Αν διατηρήσεις το τέρας ζωντανό, θα πρέπει να καταστρέψεις την κοινωνία, δηλαδή χρειάζεσαι ένα τέλος με ολοκληρωτική καταστροφή . Όμως δεν κατέστρεψα την κοινωνία: οι μέδουσες ζουν στον νερό, μπορούν να δραπετεύσουν στην θάλασσα, δεν είναι αναγκαίο να μείνουν μέσα στην κοινωνία. Σκότωσα τον χαρακτήρα τέρας Asano: η κοινωνία συνεχίζει να υφίσταται και οι άνθρωποι επιβιώνουν. Αυτή είναι η διαφορά μου με τις άλλες ταινίες και έτσι το μήνυμα στο τέλος είναι «Ας ζήσουμε στην κοινωνία και ας προχωρήσουμε προς το μέλλον χωρίς να εγκαταλείψουμε την ελπίδα».
(…) Για μένα τα δύο στοιχεία κλειδιά (της ταινίας) είναι τα κοστούμια και η μέδουσα. Κατά μία έννοια η ταινία κατασκευάζεται γύρω απ’ αυτά τα στοιχεία.
(…) Τα ρούχα φαίνεται να φέρνουν κοντά τους δύο χαρακτήρες. Δίνουν μια πιο καθαρή άποψη της σχέσης τους. Φυσικά η ταινία είναι πολύ περισσότερο απ’ αυτούς. Υπάρχει η σχέση μεταξύ Γιούτζι και Μάμορου, η σχέση μεταξύ Μάμορου και του πατέρα του Σινιτσίρο και μεταξύ Σινιτσίρο και Γιούτζι. Και επίσης υπάρχει και η σχέση μεταξύ Μάμορου και μέδουσας.
(…) Ήθελα να κάνω κάτι που δεν είναι ταινία κινηματογραφικού είδους -κάτι που θα ήταν για τους ανθρώπους που ζουν στο Τόκιο σήμερα, αλλά είναι κάπως απόμακροι απ’ αυτό. Η μέδουσα είναι ένα σύμβολο μιας τέτοιας στάσης: ίσως φαίνεται αδύναμη, αλλά δεν είναι -μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό της με δηλητήριο. Είναι μόνη της -ανεξάρτητη και μοναχική.
(…) Η βία είναι ένα βολικό εργαλείο για να ενσταλάξεις δράμα σε μια ταινία. Όταν θέλεις να ανεβάσεις το επίπεδο της έντασης, χρησιμοποίησε βία. Στην ταινία Bright Future εξυπηρετεί και τον σκοπό τού να έρθουν οι χαρακτήρες κοντά, πολύ πιο αποτελεσματικά απ’ ότι θα έκανε ο διάλογος”.

Έγραψαν για την ταινία
Ένα ζοφερό μελόδραμα επιστημονικής φαντασίας για την φιλία, το χάσμα γενεών, το έγκλημα και τη θέληση για αλλαγή. Με άλλα λόγια πως μια δηλητηριώδης μέδουσα θα καταλήξει στα βαθιά νερά.
Την ταινία Bright Future είναι δύσκολο να την κατατάξεις, όμως με τις γοητευτικές εικόνες και τις μυστηριώδεις μεταφορές της, αυτό το γυρισμένο με ψηφιακή κάμερα μελόδραμα επιστημονικής φαντασίας, είναι μια έκκληση για «μικρές επαναστάσεις» και πάνω απ’ όλα ένα οραματικό σινεμά.
κατάλογος φεστιβάλ Rotterdam.

Εκεί που ο Akira Kurosawa έβλεπε το ρήγμα μεταξύ των διαφορετικών γενεών ως μια πόρτα για πάντα κλειστή στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, ο Kiyoshi παραμένει αποφασισμένος να ρυθμίσει το σκοτάδι, με την ελπίδα ότι με κάποιο τρόπο ακτίνες φωτεινότητας θα εισβάλλουν μέσα.
Chuck Stephens, Film Comment, Sept/Oct 2004. 

Akarui Mirai/ Jellyfish/ Bright Future
Σκηνοθεσία/ Direction, Σενάριο/ Screenplay: Kiyoshi Kurosawa
Φωτογραφία/ Cinematography: Takahide Shibanushi
Μοντάζ/ Editing: Kiyoshi Kurosawa
Ήχος/ Sound: Hiromichi Kori
Σκηνικά/ Sets: Yasuaki Harada
Κοστούμια/ Costumes: Michiko Kitamura
Μουσική/ Music: Pacific 231
Ηθοποιοί/ Cast: Joe Odagiri, Tadanobu Asano, Tatsuya Fuji, Takashi Sasano, Marumi Shiraishi.
Παραγωγός/ Producer: Takashi Asai
Παραγωγή/ Production: Digital Site Corporation, Klock Worx Co., Uplink Co., Yomiuri Telecasting Corporation.
35mm Έγχρωμη 92'
Ιαπωνία, 2003

Δημήτρης Μπάμπας