(Το κάστρο της αγνότητας)
του Arturo Ripstein

Ένα παλιό σπίτι στο κέντρο του Μεξικού. Απρόσιτο σαν οχυρό και αμπαρωμένο σαν φυλακή. Εκεί μέσα ο Γκαμπριέλ Λίμα κρατά κλεισμένους επί 18 χρόνια την γυναίκα του Μπεατρίς και τα παιδιά του: την Ουτοπία, τον Πορβενίρ (Μέλλον) και τη Βολουντάδ (Θέληση). Τους απαγορεύει να βγουν έξω ή να δουν οποιονδήποτε, ούτε καν να διαβάσουν εφημερίδα. Έχει επιβάλλει στην οικογένειά του μια άτεγκτη πειθαρχία κι ασχολείται ο ίδιος με την μόρφωση των παιδιών, τα παραπτώματα των οποίων, ακόμα και τα πιο ασήμαντα, τιμωρούνται με μεγάλη αυστηρότητα. Παθιασμένος απόστολος της αγνότητας και εξοργισμένος με την διαφθορά της κοινωνίας, προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να «προστατέψει» τους δικούς του από το δηλητήριο του έξω κόσμου. Η επαγγελματική ασχολία της οικογένειας είναι η παρασκευή και το παράνομο εμπόριο ποντικοφάρμακου, το οποίο διακινεί ο πατέρας. Όταν κάποια στιγμή τα παιδιά αρχίζουν να αντιδρούν, τα πράγματα παίρνουν μια απρόβλεπτη τροπή...
Πρόκειται για ένα υποβλητικό και κλειστοφοβικό δράμα, εξαιρετικά σκηνοθετημένο από τον Αρτούρο Ριπστάιν, τον σπουδαιότερο, ίσως, σύγχρονο μεξικάνο κινηματογραφιστή. Βασισμένη σ’ ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη την δεκαετία του ‘50, η ταινία μιλά για τα εύθραυστα όρια ανάμεσα στην αγνότητα και την διαφθορά, το «καθαρό» μέσα και το «μολυσμένο» έξω, σ’ έναν κόσμο όπου η τρέλα της (πατρικής) εξουσίας και η απελπισμένη εξέγερση συμβιώνουν με την παθητικότητα και την μοιρολατρία. Έξοχες όλες οι ερμηνείες.

(δ.τ.)