(Και τώρα, πού πάμε;)
της Nadine Labaki

Ταινία σύμπτωμα της μεταμοντέρνας εποχής, όπου τα είδη, οι τόνοι και οι χρωματισμοί εναλλάσσονται και αναμειγνύονται, η ταινία Et maintenant on va où? της λιβανέζας Nadine Labaki αντανακλά κυρίως την ταραγμένη πραγματικότητα του τόπου καταγωγής της.
Σ’ ένα μικρό χωριό του Λιβάνου, του οποίου οι κάτοικοι ανήκουν είτε στην ισλαμική θρησκεία είτε στη χριστιανική, οι απόηχοι των θρησκευτικών συγκρούσεων που ταλανίζουν την χώρα μοιάζουν να είναι μακρινοί. Ωστόσο, «δι’ ασήμαντον αφορμήν» το χωριό χωρίζεται στα δύο. Οι γυναίκες του χωριού αγωνίζονται να διαφυλάξουν την ενότητα, να υπερασπιστούν την ειρήνη και γι’ αυτό μετέρχονται διαφόρων στρατηγημάτων. Μεταξύ των οποίων είναι και η πρόσκληση στο χωριό μιας ομάδας χορευτριών από την Ουκρανία…
Η αφήγηση της ταινίας οργανώνεται γύρω από δύο δίπολα συγκρούσεων. Το πρώτο δίπολο είναι ό,τι τροφοδοτεί τη δράση: η θρησκευτική σύγκρουση ανάμεσα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους, μια σύγκρουση εξ’ άλλου που προκάλεσε τον χρόνιο εμφύλιο στη χώρα. Το δεύτερο δίπολο συγκρούσεων είναι και το ουσιαστικότερο: από την μια πλευρά υπάρχουν οι «αφελείς», εριστικοί και φιλοπόλεμοι άνδρες και από την άλλη οι γυναίκες, που αντιμάχονται τη διχόνοια και προσπαθούν να διασώσουν την ειρήνη στο χωριό.
Στη σχεδίαση αυτών των δύο ομάδων –που συχνά επέχουν θέσει αυτόνομων χαρακτήρων στη δραματική πλοκή- είναι προφανείς οι αναφορές στις κωμωδίες του Αριστοφάνη και ειδικότερα στη Λυσιστράτη και στις Εκκλησιάζουσες. Η σκηνοθεσία, καθώς αναπτύσσει την αφήγηση, εναλλάσσει τόνους και διαθέσεις, περνώντας συχνά από το ένα κινηματογραφικό είδος στο άλλο: μιούζικαλ, ηθογραφική κωμωδία, μελόδραμα για τις επιπτώσεις του εμφυλίου πολέμου.
Αυτή η αποσπασματικότητα και η απουσία συνεκτικότητας –σύμπτωμα της σύγχυσης της  μεταμοντέρνας εποχής- γίνεται τελικά και το κεντρικό ζήτημα της ταινίας: όπως και οι ηρωίδες της ταινίας, έτσι και ο θεατής αγωνίζεται να υπερβεί τη διάσπαση, να συγκροτήσει τη χαμένη ενότητα (των κινηματογραφικών εικόνων)…

Δημήτρης Μπάμπας