(Νοσταλγώντας το φως)
του Patricio Guzmán

Η έννοια της μνήμης αποτελεί σταθερό σημείο αναφοράς στον κινηματογράφο του Patricio Guzmán. Στα πολιτικά του ντοκιμαντέρ με θέμα τη Χιλή του Αλλιέντε και το δικτατορικό καθεστώς του Πινοσέτ επανέρχονται τα θέματα της διαχείρισης του ιστορικού παρελθόντος. Στο «Νοσταλγώντας το φως» θέτει με ένα γοητευτικό αλλά πιο σύνθετο τρόπο τα ίδια ερωτήματα, ανάγοντας τα σε ένα κοσμικό επίπεδο.
Με αφετηρία την έρημο της Ατακάμα στη Χιλή και τον διαυγέστατο νυχτερινό ουρανό της ο Guzmán συνδυάζει δύο διαφορετικά είδη αναζήτησης που, αν και διαμετρικά αντίθετα, συναντιούνται. Τη μακροσκοπική μέσω τεράστιων τηλεσκοπίων μελέτη του σύμπαντος  με τη μικροσκοπική αναδίφηση ενός απώτερου αλλά και πιο πρόσφατου τραυματικού παρελθόντος. Ο ουρανός, ως πεδίο  επιστημονικής και φιλοσοφικής έρευνας και η άνυδρη γη, ως τόπος ανασκαφής ευρημάτων και θυμάτων της σκοτεινής ιστορίας γίνονται πεδία παράλληλα, για την ανίχνευση του μυστηρίου της ζωής και του θανάτου. Σε αυτή την ατέρμονη αναζήτηση, όπου η αστρονομία συνδιαλέγεται με την αρχαιολογία, οι συγκινητικές μαρτυρίες κάποιων γυναικών που περπατάνε ακόμα στην έρημο ψάχνοντας για υπολείμματα των εξαφανισμένων συγγενών τους-θυμάτων του δικτάτορα Πινοσέτ-, αποτελούν το κορυφαίο σημείο αναμέτρησης με το παρελθόν. Εμμονή της μνήμης, ηθική δικαίωση ή απλά ανάκτηση της χαμένης οικογένειας; Όποιο και να είναι το κίνητρο αυτής της απεγνωσμένης προσπάθειας, είναι η στάση της κοινωνίας απέναντι τους που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μια στάση φοβική, εχθρική που επιλέγει τη λήθη. Η εξαιρετική σκηνή του τέλους έρχεται ως «κάθαρση» να δώσει απάντηση σε αυτή τη βασανιστική περιπλάνηση, αντανακλώντας μια γενικότερη θεώρηση για τη σχέση του ανθρώπου με το χρόνο, τη συμφιλίωση με την απώλεια και τη θέση του στο κοσμικό σύμπαν.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου  [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]