του Samuel Maoz

Ο πρώτος πόλεμος του Λιβάνου, τον Ιούνιο του 1982. Ένα μοναχικό τανκ στέλνεται να ερευνήσει μια εχθρική πόλη την οποία η ισραηλινή αεροπορία έχει ήδη βομβαρδίσει. Αυτό που αρχικά φαίνεται σαν μια επιχείρηση ρουτίνας ξεφεύγει σταδιακά απ’ τον έλεγχο και μετατρέπεται σε παγίδα θανάτου – σ’ έναν ανατριχιαστικό εφιάλτη. Ο Σμούλικ ο πυροβολητής, ο Άσι ο αρχηγός της αποστολής, ο Χερτζλ ο γεμιστής και ο Γιγκάλ ο οδηγός αποτελούν το πλήρωμα του τανκ. Τέσσερα εικοσάχρονα αγόρια που χειρίζονται μια μηχανή θανάτου. Μπλεγμένοι στα παράλογα, άδικα δίχτυα του πολέμου, είναι τρομοκρατημένοι από τις φρικαλεότητές του. Ο Λίβανος είναι μια προσωπική ταινία, μια ταινία για τέσσερα αγόρια που δεν είχαν ποτέ πριν εμπλακεί σε κάποια πράξη βίας και τώρα προκαλούν το θάνατο ανθρώπων· μια ταινία για την επιβίωση απέναντι σε μια ορατή απειλή θανάτου· μια σύγκρουση ανάμεσα στα βασικά ένστικτα και στην ανθρώπινη συνείδηση που δεν μπορεί παρά να έχει θύματα.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Samuel Maoz δηλώνει: "Γεννήθηκα στο Τελ Αβίβ το 1962. Στην ηλικία των 13 μου χάρισαν μια κάμερα. Ήθελα να γυρίσω μια σκηνή με ένα διερχόμενο τρένο που είχα δει σε ένα γουέστερν της εποχής οπότε έβαλα την κάμερά μου στις γραμμές του τρένου. Όπως ήταν φυσικό, η κάμερα καταστράφηκε αλλά αυτή η εμπειρία δεν με κλόνισε. Μέχρι τα 18 μου είχα γυρίσει κάποιες ταινίες. Αν είσαι υγιής και δεν θέλεις να γίνεις εθελοντής στις Ειδικές Δυνάμεις, μπορείς να μπεις στις Ισραηλιτικές Δυνάμεις Αμύνης. Έτσι έγινα μέλος σε ένα τανκ και εκπαιδεύτηκα ως πυροβολητής. Στόχος μας ήταν βαρέλια με εκρηκτικά που κατέληγαν να φαίνονται σαν πυροτεχνήματα. Όλοι θεωρούσαν ότι είναι κάτι σαν παιδική χαρά για μεγάλους. Ο πόλεμος ξέσπασε το 1982 και όταν επέστρεψα σπίτι μου η μητέρα μου ευχαριστούσε το Θεό που ήμουν σώος και αβλαβής. Δεν είχε ιδέα ότι είχα πεθάνει και ότι το σώμα μου ήταν πλέον άδειο. Το 1987 ολοκλήρωσα τις σπουδές μου πάνω στον κινηματογράφο, έκανα 1-2 ταινίες μικρού μήκους, αλλά μου πήρε 20 χρόνια για να «επιστρέψω σπίτι», δημιουργώντας το Λίβανο.
(...) Ξεκίνησα με τα βασικά: Αντί να εξηγήσω στους ηθοποιούς πως είναι να είσαι μέσα σε ένα τανκ, τους κλείδωσα μέσα σε ένα σκοτεινό κιβώτιο που έβραζε.
(...) Εξωτερικά, το τανκ έμοιαζε με ένα τερατώδες έντομο από μια παλιομοδίτικη ταινία τρόμου, που στεκόταν στο κέντρο του στούντιο. (...) Περάσαμε οχτώ μέρες μέσα σε έναν καύσωνα που μύριζε φωτιά και αίμα. (...) Οι θεατές θα παραμείνουν μαζί με τους ηθοποιούς μέσα στο τανκ, έχοντας την ίδια περιορισμένη αντίληψη του πολέμου. (...) Όταν κάποιος νιώθει ότι δεν έχει τίποτα να χάσει, παίρνει ευκαιρίες και ρισκάρει."

(πηγή δελτίο τύπου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σημειώσεις για την παραγωγή)