(Χορεύοντας με τον Μπέκετ)
του James Marsh
(κριτική: Σωτήρης Ζήκος)
b_505X0_505X0_16777215_00_images_2324_dance-first-2.jpg

Ο πρωτότυπος τίτλος είναι «Dance First» από τη φράση «Dance first, think later»: «Χόρεψε πρώτα, σκέψου μετά» με την οποία απάντησε ο Μπέκετ σ' ένα φοιτητή που τον ρώτησε για τη ζωή και που μπορεί να σημαίνει μεταφορικά «Ζήσε πρώτα, φιλοσόφησέ το μετά» ή ακόμα «Μπες πρώτα στο παιχνίδι της ζωής, γράψε μετά».
Κάτι που ήταν πρωτίστως μια συμβουλή προς τον ίδιο τον εαυτό του, που τον ώθησε να ενδώσει αρχικά στον έρωτα με την Σουζάν, μετά να συμμετάσχει στο “ζειν επικινδύνως” με την αντίσταση στην κατοχή κατά των Ναζί και τέλος στο να ανταποκριθεί στην “παράνομη” ερωτική σχέση με την συνεργάτιδα Μπάρμπαρα, χωρίς όμως να απομακρυνθεί ποτέ από την πάντα αγαπημένη σύντροφο και στυλοβάτη της ζωής του, Σουζάν.
Κι αυτά είναι τα τρία ορόσημα ενεργής δράσης στην ταινία αυτή, δραματοποιημένα επιλεκτικά από τη βιογραφία του Σάμιουελ Μπέκετ, του οποίου ο καθαρά ιδιωτικός βίος δεν υπήρξε και τόσο συναρπαστικός, όπως ας πούμε του Χέμινγουεϊ, διότι ο ίδιος υπήρξε ένας αφοσιωμένος “ιερωμένος” των γραμμάτων. Πέρα, βεβαίως, από τις δημιουργικές εντάσεις, κρίσεις και εμπνεύσεις, που μπορεί να βίωσε στις περιπέτειες γραφής ή και ακόμη της προσωπικής του συμμετοχής στα ανεβάσματα των έργων του.
Αλλά αυτά ακριβώς, που αποτέλεσαν την ουσία της δημόσιας ύπαρξής του δεν υπάρχουν επαρκώς, στην ταινία, παρά μόνο σαν ξώφαλτσες αναφορές -κάτι για το «Περιμένοντας τον Γκοντό» σαν τίτλος αναφοράς του πιο διάσημου έργου του Μπέκετ, κάτι για μια άλλη παράσταση θεατρική όπου οι δύο βασικοί γυναικείοι ρόλοι ήταν εμπνευσμένοι από τη σύζυγο και την ερωμένη, οι οποίες και συναντήθηκαν στην πρεμιέρα, μάλλον κουτσομπολίστικα.
Αλλά, όπως έλεγε διαμαρτυρόμενος ο Κούντερα, οι όποιες βιογραφικές αναγωγές και οι ψυχαναλυτικές αναδρομές (στην προκειμένη η σχέση του με την απαιτητική και επικριτική μητέρα του από τα μικράτα του μέχρι τον απογαλακτισμό του) δεν ερμηνεύουν την όποια υψηλή αισθητική αξία του έργου μιας μεγαλοφυίας, που ορίζεται ως αριστούργημα, αλλά αντίθετα την “γειώνουν” και την υποτιμούν.

Χορεύοντας με τον Μπέκετ / Dance First
με τον Γκάμπριελ Μπερντ σε σκηνοθεσία του Τζέιμς Μαρς