(Το τρίγωνο της θλίψης)
του Ruben Östlund
(κριτική του Σωτήρη Ζήκου)

Ο Έστλουντ κάνει, για άλλη μια φορά, ένα “επιθετικό σινεμά”, όπως θα λέγαμε στο ποδόσφαιρο «επιθετικό παιχνίδι» και ή σε πιάνει και είσαι μέσα ή σε πετάει έξω (εμένα μου ταιριάζει και είμαι μέσα και τώρα και παλιά.) Και παίζει, παίζει συνεχώς προκλητικά, με χιούμορ αλλά και στοχασμό, μέσα από τους επίμονους, αντιπαραθετικούς διαλόγους, διαταράσσοντας τα κατεστημένα στερεότυπα της πολιτικής ορθότητας, όπως αυτά που αφορούν στην εύθραυστη ισορροπία στις σύγχρονες σχέσεις των δύο φύλων (π.χ. Ποιος πληρώνει το λογαριασμό στο ρομαντικό δείπνο; ο άντρας, όπως παλιά; ρεφενέ; ή όποιος βγάζει περισσότερα χρήματα; Όταν με ζηλεύεις με θεωρείς κτήμα σου ή με κολακεύεις;)
Και σε αυτήν την ταινία επιχειρεί, με παιγνιώδη τρόπο, ένα κοινωνικό πείραμα, σε πολλαπλά επίπεδα -κι όποιος αντέχει. Αν και ως προς τη δραματουργική δομή της, πρόκειται για τρεις ταινίες, που στέκουν και αυτοτελώς και μάλιστα η κάθε μία έχει τον δικό της τίτλο, που τις συνθέτουν σε μία ενιαία “γραμμική” αφήγηση οι δύο αρχικοί χαρακτήρες, το νεαρό ζευγάρι από το χώρο της μόδας, η Γιάγια και ο Καρλ.
Στην πρώτη ταινία / κεφάλαιο μάλιστα, αφού μας μπάζει στο χώρο της μόδας, από τα παρασκήνια, όπου εργάζονται οι δύο βασικοί χαρακτήρες, μετά από ένα σόου στο οποίο η μία είναι ενεργή στην πασαρέλα και ο άλλος αφανής,, παθητικός θεατής, μας τους δείχνει ως ζευγάρι σε δείπνο σε πολυτελές εστιατόριο όπου και ξεκινά μια αντιπαράθεση μεταξύ τους που γίνεται ολοένα και πιο επίμονη και έξω στο δρόμο και μετά στο ξενοδοχείο η οποία επιδρά διαδραστικά στο θεατή, προκαλώντας τον “να πάρει θέση” (με βάση ίσως και το φύλο του: «αυτός είναι ο μαλάκας» ή «αυτή η μαλακισμένη») έστω νοερά και όταν αργότερα το ζευγάρι τα ξαναβρεί, γιατί αυτό ήταν ένα παιχνίδι της Γιάγια που ήθελε να τον κουρδίσει, ίσως νιώσει ο θεατής και... “εκτεθειμένος” (στον εαυτό του: «ο μαλάκας ήμουν εγώ») σαν να τον ξεγέλασαν.
Με τον Έστλουντ ποτέ δεν ξέρεις -όσο κι αν νομίζεις ότι το έπιασες με τη μία το νόημα της φάσης- ποια πράγματα πρέπει να παίρνεις σοβαρά και πόσο σοβαρά -μπορεί και να σε παίζει!