της Maryna Er Gorbach  

Ιούλιος 2014, αρχές του ρωσο-ουκρανικού πολέμου στο Ντονμπάς. Σε μια αγροικία στην αμφισβητούμενη περιοχή του Ντόνετσκ της ανατολικής Ουκρανίας, ένα ζευγάρι κάνει σχέδια για τον ερχομό του πρώτου τους παιδιού. Οι ανησυχίες του Tolik και οι ενστάσεις της Irka -που βρίσκεται σε προχωρημένη εγκυμοσύνη- θα διακοπούν βίαια, όταν ένας όλμος προσγειωθεί στο σαλόνι τους, ανοίγοντας στον τοίχο μια τεράστια τρύπα που εφεξής θα χάσκει προς τον ουρανό. Σαν παράθυρο σε ένα άγονο και αχανές τοπίο, που γίνεται θέατρο μακρινών, αόρατων εχθροπραξιών, πολύ εγγύτερων από όσο δείχνουν. Κι ενώ η Irka εναντιώνεται πεισματικά στον πόλεμο, ξεσκονίζοντας το βομβαρδισμένο της σπίτι , αρμέγοντας την αγελάδα της και αντιδρώντας έντονα στις παρακλήσεις του άντρα της για αποχώρηση, το χαοτικό οικογενειακό κλίμα περιπλέκεται ακόμα περισσότερο όταν αυτονομιστές ρωσόφιλοι, ο θερμόαιμος ουκρανός αδελφός της και ένα κομμάτι ατράκτου από τα συντρίμμια ενός αεροπλάνου προσγειώνονται στην αυλή τους. Ένα κωμικοτραγικό σκηνικό, στα όρια του θεάτρου του παραλόγου.
Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που προβάλλουν τραγικά επίκαιρα, η ταινία της Maryna Er Gorbach, της οποίας υπογράφει και το σενάριο, χρησιμοποιεί δεξιοτεχνικά την κίνηση της κάμερας για να αποτυπώσει μέσα από υπέροχα γενικά πλάνα ένα τρομακτικό σκηνικό αποκάλυψης. Σε ένα τοπίο άγριας Δύσης που θυμίζει γουέστερν και γεμίζει όλη την οθόνη και όπου οι ρόλοι καλών-κακών δεν είναι και τόσο ευδιάκριτοι, το Klondike δεν έρχεται να μας αφηγηθεί μια πυρετώδη αναζήτηση χρυσού, όπως υπόσχεται ο τίτλος του (Klondike gold rush).  Ό,τι παρακολουθεί εδώ ο θεατής είναι ένα ακατάστατο πέρα-δώθε, μια ατμόσφαιρα απρόβλεπτη, σχεδόν σουρεαλιστική, που επιτείνεται από μία επικείμενη γέννηση ή την πιθανότητα ενός θανάτου και αντανακλά τα μπερδεμένα και διαρκώς μεταβαλλόμενα συναισθήματα των ηρώων του μπροστά στις θηριωδίες και τη βία. Φόβος, θυμός, αγανάκτηση, λαχτάρα. Κεντρικό πρόσωπο η έγκυος γυναίκα. Τη δική της οπτική υιοθετεί η σκηνοθέτιδα. Την ψυχική και σωματική της δύναμη, την εναντίωση και τον παραλογισμό της μπροστά στο παράλογο του πολέμου. Το Klondike είναι αφιερωμένο σε αυτήν. Η τρομακτική αρχέγονη κραυγή της στη μέση του πουθενά προοιωνίζει τη σκηνή τρόμου με την οποία κλείνει η ταινία. Αλλά και μια πράξη συμβολική: τον αργό και βασανιστικό τοκετό του μέλλοντος.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου