(Τα παιδιά της χορωδίας)
του Christophe Barratier

1948. Ο Clement Mathieu, ένας άνεργος δάσκαλος μουσικής, βρίσκει δουλειά ως επιτηρητής σε ένα σωφρονιστικό οικοτροφείο ανηλίκων. Αυτό που ανακαλύπτει τον αποδιοργανώνει: Το σύστημα εκπαίδευσης του διευθυντή Rachin είναι ιδιαίτερα κατασταλτικό και τον δυσκολεύει στο να διατηρήσει την εξουσία του στους πιο δύσκολους μαθητές.Μένει έκπληκτος από τη σκληρή πραγματικότητα της σχολικής ρουτίνας και κυρίως, από τις ακραίες και αναποτελεσματικές μεθόδους που μέχρι τώρα εφάρμοζε ο διευθυντής Ρασίν (Φρανσουά Μπερλάν). Ο Ματιέ αποφασίζει να αρχίσει έναν αγώνα για να προσφέρει μια πνοή αλλαγής στο αυστηρό ίδρυμα, διδάσκοντας στους μαθητές του τη μαγεία και τη δύναμη της μουσικής, αλλάζοντας έτσι τις ζωές τους για πάντα. Εξοικειώνοντας τους οικότροφους με μαγεία του τραγουδιού θα μεταμορφώσει την καθημερινότητά τους. Ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Μόνο που κάποιος έπρεπε να τους το μάθει.
Ο σκηνοθέτης Christophe Barratier δηλώνει : "Μετά το Les Tombales, τη μικρού μήκους ταινία μου, έψαχνα μια καλή ιστορία για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που ήθελα να γυρίσω. Συνειδητοποίησα ότι οι σημειώσεις που έπαιρνα σχετίζονταν κατά κάποιο τρόπο με την παιδική μου ηλικία, με τα συναισθήματα που ένιωθα σε ηλικία τεσσάρων με οχτώ χρόνων. Επίσης, δεδομένων των μουσικών μου σπουδών, πραγματικά ήθελα να κάνω μία ταινία σχετική με τη μουσική. Έτσι, όπως ήταν φυσικό, ο συνδυασμός μουσικής και παιδικής ηλικίας, με οδήγησε στο Κλουβί Με Τ' Αηδόνια. Είδα αυτήν την ταινία όταν ήμουν επτά ή οκτώ ετών, το 1970 ή το '71, σε έναν από τους δύο μόνο τηλεοπτικούς σταθμούς που υπήρχαν τότε. Σαν παιδί, με είχε συγκινήσει βαθιά. Η ταινία είναι τώρα ξεχασμένη αλλά η γοητεία της συντηρείται. Και δεν έχει χαρακτηριστεί σαν "αριστούργημα" του γαλλικού σινεμά, κάτι που έκανε ευκολότερη τη διασκευή της.
Οι δύο αναμνήσεις που έμειναν περισσότερο ζωντανές στο μυαλό μου ήταν το συναίσθημα που μου δημιούργησαν οι φωνές των παιδιών και ο χαρακτήρας του αποτυχημένου μουσικού ο οποίος προσπαθούσε, παρ' όλα τα εμπόδια, να μεταμορφώσει τον κόσμο γύρω του. Αυτό μου αρέσει στις ταινίες. Όλες οι ταινίες που με επηρέασαν περισσότερο έχουν αυτό το κοινό σημείο - το πώς μπορεί ένας μόνο άνθρωπος να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος.
Ξέρω ότι μία ταινία δε μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, όμως μπορεί να σε κάνει να θέλεις να προσπαθήσεις. Μου αρέσει να βγαίνω από τον κινηματογράφο με το αίσθημα ότι θέλω να ταυτιστώ με τον κεντρικό χαρακτήρα. Η διδασκαλία του Κλεμέν Ματιέ δεν περιορίζεται στη μουσική, δίνει επίσης μαθήματα ζωής. Η ταινία έχει τρεις θεματικές - την πρώιμη παιδική ηλικία, τη μουσική και την πνευματική φώτιση".
Η μουσική είναι του Bruno Coulais, ο οποίος έχει γράψει μουσική για ταινίες όπως τα Ιμαλάια, Μικρόκοσμος και Ταξιδιάρικα Πουλιά. Η ταινία είναι υποφήφια στην κατηγορία ξενόγλωσσης ταινίας στα βραβεία Όσκαρ για το 2005.

(Πηγή: δελτίο τύπου)