(Μην κοιτάτε πάνω)
του Adam McKay
(το σχόλιο του Σωτήρη Ζήκου)

Είναι μια πάρα πολλή δυνατή ταινία (σάτιρα) που απαντά μυθοπλαστικά στο ερώτημα πώς θα αντιδρούσαν σε περίπτωση ανακάλυψης ενός ερχόμενου κομήτη εξολοθρευτή της Γης, τα επιμέρους συστήματα των ΗΠΑ: ηγεσία του στρατού, προεδρία, ΜΜΕ, ποπ σταρς, δισεκατομμυριούχοι και ο λαός με τους χαρακτηριστικούς αντιπροσώπους τους, σε κωμική υπερβολή βέβαια... Την έβλεπα με σφιγμένο το στομάχι γιατί πιθανολογούσα ότι κάπως έτσι θα είναι οι πρώτες αντιδράσεις σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο σε μια εποχή παρακμής (“ο καθένας στην κοσμάρα του”). Όπου, όπως λέει στο τέλος ο Di Caprio: «τα είχαμε όλα πάντως…».  
Αλλά κάποιοι κουμπώνονται απέναντί της γιατί την βρίσκουν πολύ αμερικάνικη -που είναι. Κάποιοι άλλοι "ξεκουμπώνονται" γιατί θεωρούν ότι επιβεβαιώνει τον αντι-αμερικανισμό τους.  Αλλά θα μπορούσε να σκεφτεί ο καθένας και πώς θα αντιδρούσαν τα συστήματα και οι εκπρόσωποί τους και στη δική του χώρα -συμπληρωματικά!

Οι δηλώσεις του σκηνοθέτη

Ήξερα ότι η ταινία έπρεπε να είναι ξεκαρδιστικά αστεία, όχι απλώς έξυπνη ή καυστική, γι′ αυτό και στράφηκα σε κλασικά διαμάντια. Κωμωδίες όπως τα Στην Τρέλα του Γραφείου και Idiocracy που απεικονίζουν πραγματικά τον παράξενο τρόπο με τον οποίο ζούμε στον σύγχρονο κόσμο. (Και οι δύο αυτές ταινίες του Μάικ Τζατζ ήταν για μένα οδηγοί.) Αλλά και ταινίες όπως τα S.O.S. Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα, Το Δίκτυο και Ο Πρόεδρος, ένα Ροζ Σκάνδαλο κι ένας Πόλεμος. Πάντα με ιντρίγκαρε η ιδέα να βρω έναν τρόπο να αποδώσω αυτές τις τεράστιες επικείμενες απειλές που νιώθουμε σ′ αυτόν τον κόσμο, αλλά να τις παρουσιάσω με έναν τρόπο που να είναι κάπως αστείος.
(...)Όλοι [οι ηθοποιοί] κατανοούν πραγματικά τον ψυχισμό του χαρακτήρα τους. Γιατί ένα από τα μεγάλα λάθη που κάνουν οι άνθρωποι όταν αυτοσχεδιάζουν είναι ότι ξαφνικά αρχίζουν να μην είναι συνεπείς στον χαρακτήρα τους. Αρχίζουν να κάνουν πράγματα που παρεκκλίνουν τόσο πολύ από το σενάριο. Και το υπέροχο με αυτούς τους ηθοποιούς είναι ότι έχουν μια ενσωματωμένη πυξίδα για αυτό. Ποτέ δεν κατέστρεψαν την πραγματικότητα. Όλοι λοιπόν οι ηθοποιοί που είχαμε σε αυτήν την ταινία, παρόλο που κάποιοι ίσως τους θεωρήσουν πολύ δραματικούς, ήταν όλοι τους υπέροχοι με τον αυτοσχεδιασμό. Μπήκαν κατευθείαν στον χορό και χόρεψαν.
(...) Γυρίζοντας αυτήν την ταινία, νιώθαμε ότι όλοι μαζί ξεφυσάμε από ανακούφιση που καταφέραμε επιτέλους να γελάσουμε μετά τον παραλογισμό των τελευταίων δύο (ή είκοσι) χρόνων. Όχι ότι το γέλιο είναι ο μοναδικός τρόπος για να αντιμετωπίσουμε μπερδεμένες ή τρομακτικές εποχές, αλλά πιστεύω ότι η ταινία αυτή είναι πραγματικά για όλους εκείνους που ζουν σε αυτό το τρελό οικοσύστημα και θέλουν απλώς να γελάσουν μαζί του και ίσως να λύσουν μερικά βασικά προβλήματα. Δηλαδή, να μην κάνουμε τουλάχιστον αυτό; 

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)