(Ο λογιστής)
του Gavin O'Connor
(οι δηλώσεις των συντελεστών)

Bill Dubuque, σεναριογράφος
Η ιδέα ενός λογιστή – ένα επάγγελμα που για τους περισσότερους από εμάς είναι σχετικά πεζό – που λειτουργεί έξω από τα όρια του τετριμμένου και έχει ιδιαίτερες ικανότητες ήταν κάτι το διαφορετικό. Αν έχεις μια μέση εταιρεία και θεωρείς ότι κάποιος «πειράζει» τα οικονομικά, καλείς μια ομάδα ορκωτών ελεγκτών λογιστών που ψάχνουν τα βιβλία και βλέπουν πού πηγαίνουν τα χρήματα. Αν όμως, είσαι μέλος της Μαφίας ή έμπορος ναρκωτικών, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Πρέπει να καλέσεις κάποιον που θα έρθει, θα ελέγξει τα βιβλία σου θα σου υποδείξει ποιος το κάνει και θα φύγει. Σκεφτόμουν τι θα έκανε αυτόν τον κάποιον πιο ιδιαίτερο, και κατέληξα στο φάσμα του αυτισμού. Ο πρωταγωνιστής μας τον αξιοποιεί προς όφελός του και αυτή η ιδέα και μόνο με συναρπάζει.

Gavin O'Connor, σκηνοθέτης
(...) Είναι πάντα συναρπαστικό όταν ο άλλος έχει μυστικά – όταν νομίζεις ότι είναι έτσι αλλά αποδεικνύεται εντελώς διαφορετικός. 
(...) [Για τον ήρωα] Ο πατέρας του ήξερε ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει σκληρός με κάποιον σαν αυτό, συνεπώς αποφάσισε να τον εφοδιάσει με τα «όπλα» που έμαθε και ο ίδιος στον στρατό. Θα μπορούσε ενδεχομένως να υπάρχει κι άλλος τρόπος, αλλά εκείνος μόνο αυτόν γνώριζε.
(...) Ανακαλύψαμε ότι ο όρος ‘φάσμα’ ταιριάζει απόλυτα γιατί δεν υπάρχει μόνο ένα είδος αυτισμού. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και βρίσκεται σε ένα διαφορετικό σημείο αυτού του φάσματος. Ο Κρίστιαν είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας, δεν έχει εμπνευστεί από πραγματικό πρόσωπο. Η μοναδική ικανότητα που έχει με τα νούμερα είναι πραγματικά χάρισμα και τα χαρακτηριστικά του είναι αποτέλεσμα της μοναδικής ανατροφής του.
(...) Ο Φράνσις είναι κάτι σαν δεύτερος πατέρας για τον Κρις. Μπορεί ο βιολογικός του πατέρας να φρόντισε να του δώσει τη σωματική δύναμη που θα χρειαζόταν αλλά ποτέ δεν κατάφερε να κατανοήσει τη μαθηματική του σκέψη. Ο Φράνσις λοιπόν, του διδάσκει ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να αξιοποιήσει τις ικανότητές του αν θέλει να βγάλει χρήματα.
(...) Ήθελα να προσεγγίσω τη δράση, έχοντας στο μυαλό μου το εξής: όταν ο Κρις θα βρισκόταν σε μια κατάσταση που θα απαιτούσε τη χρήση βίας, θα έπρεπε να δράσει γρήγορα και κάνοντας οικονομία δυνάμεων. Είναι καθαρά μαθηματικά. ‘Τι πρέπει να κάνω για να τους βγάλω από τη σκακιέρα;’
(...) ήθελα να κάνω μια ταινία με πνευματικές προκλήσεις και έντονη δράση που δεν θα αφήσει τον θεατή να χαλαρώσει. Τώρα, αν τον συγκινήσει και αν τον κάνει να θελήσει να την συζητήσει βγαίνοντας από την αίθουσα, δεν θα πω όχι.

(σημειώσεις για την παραγωγή)