του Woody Allen
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες τρέχουν πανικόβλητοι, πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο, πληγώνουν ο ένας τον άλλο, πληγώνονται, κάνουν λάθη – ένα συνεχές χάος. Αλλά στο τέλος, μετά από εκατό χρόνια, όλοι όσοι ζούμε στη γη, μαζί και αυτοί, θα έχουμε φύγει για πάντα, και μετά από εκατό χρόνια, κάποιοι άλλοι θα έρθουν στη θέση μας. Και όλες αυτές οι φιλοδοξίες, οι επιθυμίες, οι διαξιφισμοί και οι μοιχείες που κάποτε σήμαιναν τόσο πολλά, τότε δεν θα σημαίνουν τίποτα. Πολλά χρόνια μετά ο ήλιος θα σβήσει και η γη θα καταστραφεί και χρόνια αργότερα το σύμπαν δεν θα υπάρχει πια. Ακόμα και αν βρισκόταν ένα χάπι που να σε κάνει να ζεις για πάντα, ακόμα και αυτό το για πάντα έχει κάποιο τέλος, επειδή τίποτα δεν είναι για πάντα. Τόση φασαρία και χαμός, για το τίποτα.

Ήθελα κάποιον που να είναι πιστευτός ως έμπορος έργων τέχνης με διεθνή καριέρα, ως επιτυχημένος και ο Αντόνιο (Antonio Banderas) τα είχε όλα αυτά – το ανάστημα, την κομψότητα, την εμφάνιση που θα μπορούσαν να κάνουν μία γυναίκα να τον ερωτευτεί. Και ταυτόχρονα είναι εξαιρετικός ηθοποιός. [Ο χαρακτήρας που υποδύεται] Έχει επιλέξει να παντρευτεί μία γυναίκα που δεν είναι και η καλύτερη δυνατή επιλογή, και έχει περάσει δύσκολα μαζί της. Και μετά επιλέγει μία γυναίκα που ήταν εξαρτημένη από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά.. Ίσως θα ήταν καλύτερα με την Σάλι, αλλά παρόλα αυτά επιλέγει τη φίλη της, η οποία δεν έχει και τόσο ‘υγιές’ παρελθόν.

Η Ελένα (σ.τ.ε. τον ρόλο υποδύεται η Gemma Jones) είναι η πιο τρελή απ΄ όλους, και σε αυτήν την τραγική ζωή που όλοι ζούμε, μπορεί κάποιος να ευτυχίσει μόνο αν είναι λίγο τρελός, αν πιστεύει στα παραμύθια και κλείνει την πόρτα στην πραγματικότητα. Νομίζω ότι όλοι έχουμε τον τρόπο μας να αρνούμαστε και να προσπαθούμε να εξορθολογήσουμε τις δυσκολίες στη ζωή μας. Έτσι οι άνθρωποι τα βγάζουν πέρα με τη ζωή, αρνούμενοι συνεχώς την πραγματικότητα, πιστεύοντας στην αυταπάτη της καλλιτεχνικής αθανασίας, προσπαθώντας να δώσουν νόημα στο σύμπαν, πιστεύοντας στη μετά θάνατο ζωή και άλλα παρόμοια...

Πάντα εντυπωσιάζομαι από το πόσο καλοί είναι κάποιοι νέοι ηθοποιοί. Δεν τους βάζω να κάνουν πρόβες. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν με ρωτούν για το χαρακτήρα τους ή για το σενάριο. Απλά έρχονται και παίζουν. Κάποιες σκηνές βγαίνουν με τη μία. Και προχωράμε.

[Συνεχίζω να κάνω ταινίες γιατί] Είναι μία διασκέδαση για μένα, που έχει τις δικές της μικρές προκλήσεις και που αποσπά το μυαλό μου από τις κακές σκέψεις.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)