του John Madden
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Στα μαθηματικά, οι λύσεις σε αφάνταστα περίπλοκα προβλήματα ενδέχεται να βρεθούν με την εφαρμογή αυστηρών κανόνων. Οι υποθέσεις υπόκεινται σε μία σειρά από λογικά συμπεράσματα τα οποία μπορούν να οδηγήσουν, αν ακολουθηθεί η σωστή σειρά, σε ένα σαφές και κατηγορηματικό συμπέρασμα: την απόδειξη.
Στη ζωή, ψάχνουμε επίσης για λύσεις, αλλά οι κανόνες είναι όχι μόνον υποκειμενικοί και ρευστοί αλλά και διαπραγματεύσιμοι. Ποιοι είμαστε; Τι ξέρουμε για τους εαυτούς μας; Μπορούμε να στηριζόμαστε στις σχέσεις που αναπτύσσουμε με τους άλλους; Λαχταρούμε τη σιγουριά και την ασφάλεια, αλλά βγάζουμε τα συμπεράσματά μας στηριζόμενοι σε ανολοκλήρωτες αποδείξεις. Και ως αποτέλεσμα αυτά τα συμπεράσματα δείχνουν προσωρινά ή άκυρα.
Η ταινία αυτή εξερευνά ένα μυστήριο, η λύση του οποίου βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη βεβαιότητα της μαθηματικής επιστήμης και στις μεταβαλλόμενες απόψεις της ανθρώπινης εμπειρίας, ενώ καταπιάνεται και με αξίες τόσο ακαθόριστες που είναι πολύ δύσκολο να αποδειχθούν: την εμπιστοσύνη, την αγάπη και την πνευματική υγεία.
(...) Η γραφή του έργου είναι εξαιρετική, το συναισθηματικό τοπίο εξαιρετικά έντονο κι η ανάλυση των χαρακτήρων πλούσια και λεπτομερής. Η ιστορία -από μια άποψη- είναι απλή κι όμως γεμάτη από εκπλήξεις, και υπάρχει όντως μία δόση περίεργου νατουραλισμού στο έργο. Επίσης είναι μία εξαιρετικά υποκειμενική ιστορία. Και κάνει άλματα μέσα στο χρόνο. Κι είναι μια ιστορία που κρύβει ένα μυστήριο. Κι εξετάζει τα συναισθήματα των ανθρώπων, από πολύ κοντά. Νατουραλισμός, υποκειμενικότητα, χρονικά άλματα, εκ βαθέων εξέταση αισθημάτων: όλα αυτά μπορούν να λειτουργήσουν θαυμάσια και μέσα σε μια ταινία. Το θέμα ήταν να βρεθεί το πώς.
(...) Ο David Auburn (Ντέιβιντ Όμπουρν), που έγραψε το θεατρικό και συνεργάστηκε στο σενάριο, συζήτησε μαζί μου ένα σωρό βασικά θέματα: Πόσο πολύ να το αναπτύξουμε; Να κρατήσουμε το χρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσεται το έργο; Εάν και κατά πόσο είναι χρήσιμο να κρατήσουμε τις μεγάλες παραγράφους της θεατρικής δομής, ή να τις αντικαταστήσουμε με μικρότερες, όπως συνήθως γίνεται στο σινεμά;
Ένιωσα ότι αν η ταινία μπορούσε να επικεντρωθεί, κατά κάποιο τρόπο, σ’ αυτό το γεγονός, τότε θα ήταν πολύ πιο εύκολο να ξεκαθαρίσουμε τη δομή. Υπάρχει μια ιστορία στο παρόν η οποία εκθέτει στο θεατή το μυστήριο και μια άλλη, στο παρελθόν, που το εξηγεί. Η ιστορία του παρελθόντος τελειώνει όταν δίνει μία εξήγηση για τη στιγμή που ξεκίνησε η ιστορία που εκτυλίσσεται στο παρόν. Η συνειδητοποίηση ότι μπορείς να δεις αυτή τη στιγμή, μας πρόσφερε και τη λύση της σεναριακής δομής. Αυτό που έκανε συναρπαστική τη σκέψη να δεις αυτή την ιστορία ως κινηματογραφική ταινία ήταν ότι το κοινό θα μπορούσε να ταυτιστεί με την εμπειρία της Κάθριν σε δυο επίπεδα ταυτόχρονα: το αντικειμενικό επίπεδο της αφήγησης –τι ακριβώς συνέβη όταν- και το υποκειμενικό –τι μπορεί να είναι αλήθεια και τι μπορεί να φαντάζεται η ηρωίδα.

(δηλώσεις στις σημειώσεις για την παραγωγή της ταινίας)