του Andres Wood
(τα σχόλια του σκηνοθέτη)

Η ταινία έχει πολλά σημεία αφετηρίας. Αρχικά την προσοχή μου τράβηξε η περίληψη μιας ιστορίας που έγραψε ένας από τους σεναριογράφους της προηγούμενης μου ταινία La Fiebre del loco. Διαδραματίζονταν το 1978 και πρωταγωνιστές ήταν δύο έφηβοι, φανατικοί της ταινίας Saturday Night Fever και της μουσικής που ακουγόταν σ’ αυτήν. Όταν συζητήσαμε την σύνοψη της ιστορίας αντιλήφθηκα ότι προσεγγίζαμε την ταινία από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Ήταν η σύζυγός μου που με ώθησε να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που στα αλήθεια ήθελα να κάνω ήταν μια ταινία για τις εμπειρίες μου στο γυμνάσιο.
(...…) Για τις δύο πρώτες ταινίες μου, όπως και στην ταινία Machuca, η θεματολογία τους προέκυψε αυθόρμητα. Αυτό που μπορώ να πω, είναι ότι, χωρίς καμιά αμφιβολία,, αυτολογοκρινόμαστε αρκετά. Καθώς η χώρα είναι ακόμα βαθιά διχασμένη ως προς αυτά που συνέβησαν το 1973, δεν είναι εύκολο να κάνεις μια ταινία γι' αυτά τα γεγονότα. Στο παρελθόν δεν νομίζω ότι πριν ήμουν αρκετά ώριμος να κάνω μια τέτοια ταινία. Δεν είχα μια καθαρή άποψη για το τι συνέβη εκείνη την εποχή.
(…...)Η πολιτική κατείχε ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην καθημερινή ζωή στις δεκαετίες του 70 και 80. Ο καθένας άνηκε σε κάποιο κόμμα. Αν και ήμουν αρκετά νέος εκείνη την εποχή όλα αυτά είναι βαθιά χαραγμένα μέσα μου.
(…...) Το πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζεται η ταινία ταιριάζει ακριβώς με την κατάσταση που θέλαμε να απεικονίσουμε. Προσπαθήσαμε να αποδώσουμε την εποχή μέσα από στοιχεία άμεσα αντιληπτά, όπως τα συνθήματα στους τοίχους και οι αφίσες. Επίσης να δώσουμε στον θεατή με ένα τρόπο έξυπνο πληροφορίες μέσα από τις χειρονομίες και τις εκφράσεις των προσώπων των πρωταγωνιστών. Η ταινία λειτουργεί σε διάφορα επίπεδα ωστόσο για μένα το κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο είναι το πιο σημαντικό.
(…...)Όταν ξεκίνησα να κοιτάζω πίσω, σε εκείνα τα χρόνια, συνειδηπiοίησα ότι πέρα από τις πολιτικές περιπέτειες είχαμε ακόμα μια αίσθηση ελευθερίας και ευτυχίας. Ήθελα αυτή να περάσει στον θεατή, μέσα από την ταινία.
(…...) Όλα τα γεγονότα της ταινίας τα βλέπουμε μέσα από την οπτική του Gonzalo. Αυτό μας έδωσε μια ελευθερία στην αφήγηση της ιστορίας και ακόμα περισσότερο την ευκαιρία να παίξουμε μ' αυτά που συμβαίνουν εκτός οθόνης. Νομίζω ότι γι' αυτό, τόσο πολλοί θεατές ταυτίζονται με την ιστορία. Όλοι μπορούμε να δούμε κάτι από τον εαυτού μας σ' αυτή με τον ένα τρόπο ή τον άλλο.
(...…) Θαυμάζω πολλούς σκηνοθέτες όμως αυτή η ταινία είναι σαφώς επηρεασμένη από το έργο των Francois Truffaut και Louis Malle. Ήθελα η ταινία να είναι ένας φόρος τιμής στους χιλιανούς σκηνοθέτες Miguel Littin, Raul Ruiz, Particio Guzman και Helivio Soto.

(αποσπάσματα από συνέντευξη του σκηνοθέτη
στην ηλεκτρονική τοποθεσία www. Artificial-eye.com).