του Cenk Ertürk

Ένας πατέρας, που είχε εγκαταλείψει την οικογένειά του, επιστρέφει στον τόπο του για να ζητήσει από το γιο του μια χάρη. Γερασμένος από το βάρος μιας ασθένειας -ή και μιας ένοχης συνείδησης- που τον φέρνει όλο και πιο κοντά στο θάνατο, το μόνο που επιθυμεί είναι να οδηγηθεί στο χωριό του στην ανατολική Τουρκία, και να ταφεί κάτω από το δέντρο που είχε φυτέψει με τον πατέρα του 45 χρόνια πριν, στην κορυφή μιας πλαγιάς. Ο γος με τη σειρά του, οξύθυμος και εριστικός, κουβαλάει τα δικά του οικογενειακά προβλήματα και δέχεται απρόθυμα το ταξίδι. Με την άφιξή τους στην περιοχή ωστόσο ανακαλύπτουν ότι η πατρική γη έχει καταπατηθεί και ότι το δέντρο έχει γίνει ιερός προσκυνηματικός τόπος, με καθόλου ευκαταφρόνητα έσοδα για την τοπική κοινωνία. Πατέρας και γιος εμπλέκονται σταδιακά σε μία περιπέτεια συγκρούσεων αλλά και προσωπικών αντιπαραθέσεων, που τους φέρνει αντιμέτωπους με τους  φορείς της τοπικής εξουσίας, το παρελθόν αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Έχοντας στον πυρήνα της τη σχέση πατέρα-γιού η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Τούρκου σκηνοθέτη Cenk Ertürk αγγίζει πολύ περισσότερα θέματα από αυτά του θρησκευτικού φανατισμού, της διαφθοράς και της εκμετάλλευσης κάποιων αδαών πιστών σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Ανατολίας. Ό,τι προέχει εδώ είναι κυρίως η σχέση εμπιστοσύνης αλλά κυρίως η υπαρξιακή κρίση δύο ανθρώπων, που έχει βαθιές της ρίζες της σε ένα παρελθόν επώδυνο, σε οικογενειακές ιστορίες και συζυγικές σχέσεις που έχουν παραμείνει για χρόνια στη σιωπή. Με εμφανείς τις επιρροές του από τον κινηματογράφο του Ceylan o Ertürk σκιαγραφεί με τα ανάλογα χρώματα, έναν αριστουργηματικό φωτισμό και με έξοχα καδραρισμένα πλάνα ένα περιβάλλον υπαρξιακής αγωνίας και μοναξιάς, αναμοχλεύοντας ζητήματα όπως αυτά της προσωπικής ευθύνης και των τραυματικών οικογενειακών σχέσεων. Οι ήρωες του, καθρέφτης ή και προέκταση ο ένας του άλλου, αν και υπολείπονται σε ψυχολογικό βάθος, φέρουν έντονα τα σημάδια της ευάλωτης ανθρώπινης ύπαρξης, που επιθυμεί στο τέλος μιας μακράς και δύσκολης πορείας τη συμφιλίωση και τη λύτρωση.
Στην πραγματικότητα πίσω από τα συγκεχυμένα και αξεδιάλυτα συναισθήματα, που εξωτερικεύονται με συμπεριφορές συχνά εκρηκτικές, δεν ελλοχεύει ο εξωτερικός εχθρός αλλά ο κοινός φόβος του θανάτου ή της εγκατάλειψης. Το δέντρο του Νώε, που πατέρας και γιος άλλοτε υπερασπίζονται και άλλοτε θέλουν με μένος να εξαφανίσουν, γίνεται έτσι το τοπόσημο μιας ταραχώδους επανασύνδεσης. Η σκιά του πατέρα, που αντιμάχεται σε ένα εξαιρετικό γενικό πλάνο τους υποτιθέμενους φύλακες της “ιερής” γης,  αποκτά στο ημίφως βιβλικές διαστάσεις και αποτελεί μια από τις ωραιότερες σκηνές της ταινίας.  

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]