(Οι δώδεκα καρέκλες)
του Tomás Gutiérrez Alea

Κούβα. Η χώρα περνάει στα χέρια σοσιαλιστών επαναστατών. Μια πλούσια μεγαλοαστή δεν αντέχει να δώσει όλο τον πλούτο και τα υπάρχοντα της στη νέα κυβέρνηση. Κρύβει, λοιπόν, όλα τα πολύτιμα κοσμήματα της, σε δώδεκα καρέκλες, από μία τραπεζαρία. Μέτα το θάνατο της, ο γαμπρός της, ο Ιππόλυτος , ανακαλύπτει τι είχε κάνει η πεθερά του. Οι καρέκλες όμως έχουν «εθνικοποιηθεί» και ανήκουν σε δώδεκα διαφορετικούς ανθρώπους. Μαζί με έναν παπά και τον πρώην υπηρέτη του, ο Ιππόλυτος αρχίζει μια τρελή διαδρομή για να βρει τις καρέκλες και να πάρει ό,τι νομίζει, πως δικαιωματικά του ανήκει.
Ο  David Kehn σημειώνει για την ταινία στους New York Times (2007): «Οι δώδεκα καρέκλες, μία από τις δεκάδες διασκευές του ρωσικού μυθιστορήματος του Ilya Ilf , είναι μία ταινία ιδεολογική που δίνει έμφαση στην άπληστη φύση ενός αριστοκράτη αντιήρωα, με σκοπό το εύκολο χρήμα. Σε αυτή τη βερσιόν, όμως, οι καρέκλες δεν έχουν πουληθεί σε δημοπρασία, αλλά έχουν κατασχεθεί από το κράτος με σκοπό την ανακατανομή του πλούτου».
Ο Marcel Martin γράφει για την ταινία στα Les Lettres Françaises (1964): "H επανάσταση είναι μια πολύ σοβαρή και σημαντική υπόθεση και οι Κουβανοί την υποστηρίζουν. Μα με χιούμορ. Και αυτό είναι η καθαρή αλήθεια. Δεν περίμενα πολλά από το νέο κουβανικό κινηματογράφο με την πρώτη του κωμωδία, που είναι ένα είδος που όπως όλοι ξέρουμε -και από το σοβιετικό παράδειγμα-  αρκετά δύστροπο. Αξίζει, λοιπόν, να ειπωθεί ότι  Οι δώδεκα καρέκλες είναι ένα μοναδικό επίτευγμα. Η ειρωνεία της ξετυλίγεται ομαλά, στην υπηρεσία του καλού και του κακού και η άγρια σάτιρα εμφανίζεται σ' όλες τις σκηνές, όταν ο πλούσιος προσπαθεί να σώσει ό,τι μπορεί εν μέσω ενός «ναυαγίου»."

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)