(Ο Πρόεδρος)
του Santiago Mitre
Οι περίπλοκες και πολυδαίδαλες διαδρομές, ένα τοπίο γεμάτο ασάφειες και αοριστίες, η διαπάλη για την εξουσία, οι ασταθείς και μεταβαλλόμενες ισορροπίες στις σχέσεις: αυτές είναι οι θεματικές στις ταινίες του νεαρού αργεντίνου σεναριογράφου και σκηνοθέτη (La Patota, El estudiante). Και αυτές μπορεί να αναζητήσει ο θεατής σ’ αυτήν την ταινία.
Φέροντας τον διεθνή τίτλο The Summit, η ταινία έχει στο κέντρο της μια συνάντηση κορυφής μεταξύ των προέδρων της Λατινικής Αμερικής. Κεντρικό ζήτημα σ’ αυτήν είναι η κοινή εκμετάλλευση των πετρελαικών αποθεμάτων των χωρών, μέσα από την ίδρυση μια πολυεθνικής κρατικής εταιρείας πετρέλαιου.
Κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης είναι ο πρόεδρος της Αργεντινής που προσέρχεται στη συνάντηση αποδυναμωμένος τόσο στο πολιτικό πεδίο, όσο και στο προσωπικό. Σ’ αυτά τα δύο και εν πολλοίς ανεξάρτητα πεδία αναπτύσσεται η αφήγηση. Το δεύτερο αναπτύσσεται πάνω στις σχέσεις του ήρωα με την χωρισμένη κόρη του, τις αναταραχές που προκαλεί ο πρώην άνδρας της και εντέλει την κατάρρευση της εν μέσω της διάσκεψης κορυφής. Ενώ, το δεύτερο πεδίο εκτείνεται στα των πολιτικών ελιγμών στα πλαίσια της διάσκεψης: οι εθνικές συμμαχίες και οι λυκοφιλίες, οι πολιτικοί ελιγμοί και οι δολιχοδρομίες.
Η είσοδος του σκηνοθέτη στα ενδότερα της ανώτατης εξουσίας δίνει την αφορμή για τη σχεδίαση του πορτρέτου του κεντρικού ήρωα, ενός ανθρώπου διαποτισμένου από την πολιτική και την εξουσία. Γεμάτο φωτοσκιάσεις και σκοτεινά σημεία αυτό το πορτρέτο καταλαμβάνει μέρος μόνο της ταινίας. Το υπόλοιπο είναι η σταδιακή μεταμόρφωση του ήρωα, ή αν θέλετε η απογύμνωσή του, καθώς, ελισσόμενος και διαπλεκόμενος, αποζητά την άνοδο του, την αναρρίχηση του στο ανώτατο δυνατό επίπεδο της εξουσία. Αυτή εξάλλου υπήρξε και η περίπτωση της πρώτης ταινίας του σκηνοθέτη, το El estudiante.
Τα προηγούμενα αναπτύσσονται με φόντο ένα μαγευτικό τοπίο, τον χιονισμένο ορεινό –σε ύψος 3000 μέτρα- όγκο των Άνδεων. Η κυριαρχία του λευκού, το επιβλητικό των ορεινών όγκων και το γεμάτο συστροφές οδικό δίκτυο είναι τα χαρακτηριστικά του τοπίου. Μπροστά σ’ αυτό η ανθρώπινη παρουσία σμικρύνεται και συνθλίβεται και οι μηχανοραφίες και βυζαντινισμοί της εξουσίας μοιάζουν άνευ σημασίας.
Εφαρμόζοντας τους αφηγηματικούς τρόπους μιας ταινίας αγωνίας, με μια μουσική υπόκρουση γεμάτη αναφορές στις μουσικές του Bernard Hermann για τις ταινίες του Alfred Hitchcock, αλλά και την υποβλητική υποκριτική παρουσία του Ricardo Darín, ο σκηνοθέτης βυθίζει το θεατή μέσα στους δαιδάλους της εξουσίας και της πολιτικής. Σχεδόν τον υπνωτίζει...
Δημήτρης Μπάμπας
