του Gastón Solnicki

Αυτή η αφαιρετική και πολύ καθαρή στην οπτική σύνθεση της ταινία, είναι μια σκιαγράφηση των τρόπων μετάβασης από την εφηβεία στην νεανική ζωή, αλλά και μια συλλογή μικρών σκίτσων από πρόσωπα νεανικά.
Μια πισίνα, ένα συγκρότημα κατοικιών, παιδιά που βουτούν, κορίτσια στην εφηβεία που παίζουν χαρτιά. Μια νεαρή που μιλά στο κινητό. Σ’ ένα εξοχικό ένα ζευγάρι που ερωτοτροπεί. Πρόσωπα λαμπερά εφηβικά. Ο σκηνοθέτης επικεντρώνεται και εστιάζει σε μια ομάδα εφήβων κοριτσιών με φόντο ένα μουσικό μοτίβο που διαρκώς επανέρχεται.
Στην πόλη. Η φοιτητική ζωή, οι σχέσεις με τους γονείς: στιγμιότυπα και αποσπάσματα της καθημερινότητας. Τα κεντρικά πρόσωπα εντάσσονται μ’ ένα πολύ καθαρό και κάποιες φορές αφαιρετικό καδράρισμα μέσα στο χώρο, είτε αυτός είναι ιδιωτικός, είτε δημόσιας. Χώροι προσωπικοί, τόποι της εργασίας, ιδιωτικοί, εργοστάσια, πισίνες, βίλες και μικρά διαμερίσματα, μαγαζιά, σχολές και πανεπιστήμια. Και γι’ αυτό συχνά το κάδρο είναι ό,τι έχει σημασία: είναι η ανθρώπινη φιγούρα που καδράρεται στο χώρο. Και επιπλέον, διαρκώς παρόντες με τρόπο έντονο οι ήχοι του περιβάλλοντος, του χώρου και φυσικά η μουσική του Béla Bartók /Μπέλα Μπάρτοκ, από την όπερα "Το κάστρο του Κυανοπώγωνα" (Bluebeard's castle). Η μουσική, οι θεματικές της (μια “σκοτεινή ιστορία για την γυναικεία περιέργεια”) και οι άριες της εισβάλλουν χωρίς προειδοποίηση στις εικόνες της ταινίας και τις επιβάλλονται.
Σαν ένα ντοκιμαντέρ για το ανθρώπινο πρόσωπο και την ανθρώπινη φιγούρα στους χώρους εργασίας, για τις στιγμές της εργασίας και τις στιγμές της σχόλης, ο κινηματογραφικός φακός παρακολουθεί αυτά τα νεανικά πρόσωπα να μεγαλώνουν, να εγκαταλείπουν τις ανέμελες στιγμές, για τις στιγμές της ενηλικίωσης. Η αφήγηση περνά από το ένα πρόσωπο στο άλλο, πολλές φορές χωρίς καμιά σύνδεση. Το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει να είναι μια τεράστια τοιχογραφία από σκίτσα, με σκηνές της νεανικής ζωής , τις στιγμές της μετάβασης, τις αγωνίες...

Δημήτρης Μπάμπας