του Lenny Abrahamson

Ταινία που κάποιες στιγμές θυμίζει ένα θρίλερ αγωνίας, το Δωμάτιο, όπως προφανώς υπονοεί ο τίτλος του,  εστιάζει τόσο στους κλειστούς χώρους, όσο και στις δυναμικές των σχέσεων που αναπτύσσονται μέσα σ’ αυτούς. 
Ο Jack είναι ήδη 5 χρονών και γιορτάζει, δεδομένων των περιστάσεων, με πανηγυρικό τρόπο τα γενέθλια του: μια τούρτα γενεθλίων χωρίς κεριά και μοναδικός προσκεκλημένος στο παιδικό πάρτι η μητέρα του: Ο Jack, αλλά κυρίως η μητέρα του Joy είναι  έγκλειστοι-φυλακισμένοι ενός μεσήλικα άνδρα. Μια από τις πολλές περιπτώσεις απαγωγής νεαρών γυναικών από άνδρες, που απασχολούν τα μέσα ενημέρωσης. Ο Jack είναι καρπός αυτής της αιχμαλωσίας και μοναδική ελπίδα της μητέρας του. Όχι μόνο το συναισθηματικό της στήριγμα μέσα στο ζόφο της αιχμαλωσίας, αλλά και η ελπίδα της για την ελευθερία. Όταν όμως επιχειρηθεί η απόδραση, οι αλλαγές στις ισορροπίες της σχέσης τους θα αποσταθεροποιήσουν τα θεμέλια της ύπαρξής τους...
Ο σκηνοθέτης οργανώνει την αφήγηση σε δύο ευδιάκριτα και ισομερή τμήματα -και στην τομή τους τοποθετεί ένα διάλειμμα θρίλερ. Το πρώτο είναι η αιχμαλωσία. Εδώ εστιάζει τόσο στους πόνους του εγκλεισμού –όπως αυτοί σημαδεύουν την μητέρα -, όσο και τις οδούς διαφυγής που ο 5χρονος ήρωας έχει διανοίξει. Αναφερόμαστε στη ζωηρή φαντασία του 5χρονου, αλλά και την παραμυθιακή περιγραφή μιας ζοφερής πραγματικότητας από την μητέρα: ο μικρός χώρος του Δωματίου ξαφνικά ανοίγει, τα τείχη καταρρέουν και ο κόσμος όλος χωρά μέσα στη μικρή τηλεοπτική οθόνη. Όχι όμως για πολύ: ο ζόφος διαρκώς επιστρέφει, κάθε φορά πιο πυκνός και πιο σκοτεινός.   
Το δεύτερο τμήμα της αφήγησης είναι ό,τι έπεται της απόδρασης. Και εδώ ο χώρος είναι πάλι περιορισμένος: το μεσοαστικό σπίτι των προαστίων που βρίσκουν καταφυγή μητέρα και γιος. Ωστόσο, αυτή η πληθώρα διαθέσιμου χώρου έχει κάποιες πολύ σοβαρές συνέπειες: όλες οι πληγές και τα τραύματα που λόγω του περιορσμένου του Δωματίου δεν ήταν εμφανή, εδώ έρχονται σε πρώτο πλάνο. Καμιά φαντασία και κανένα παραμύθιασμα δεν προσφέρει ανακούφιση: είναι η επιστροφή στην αληθινή ζωή και τις περιπλοκές της, η συναναστροφή με τους άλλους που προκαλεί τα προβλήματα για την ηρωίδα, η συνειδητοποίηση του βάρους της εμπειρίας. Οι ισορροπίες της σχέσης με τον γιο της διαταράσσονται. 
Ο σκηνοθέτης εστιάζει στη μεταξύ μητέρας – γιου σχέση και τις διαδρομές της μέσα στους περίκλειστους αυτούς χώρους. Υιοθετεί σε πολλά σημεία την οπτική του 5χρονου, και είναι η εκτός κινηματογραφικού κάδρου φωνή του που μας περιγράφει αυτούς τους δύο κλειστούς χώρους.  Αυτή η υιοθέτηση  της οπτικής του 5χρονου είναι που ενισχύει τις διαδικασίες ταύτισης με τον θεατή και που ελαφρύνει τους έτσι και αλλιώς βαρείς και σκοτεινούς τόνους  της ιστορίας. Είναι η αφέλεια του, η δύναμη της  φαντασίας, η αθωότητα του βλέμματος του που προσφέρουν την ανακούφιση στην μητέρα του, αλλά και την ελπίδα. Και όταν η ελπίδα «λάβει σάρκα και οστά» τότε είναι το βάρος της ύπαρξής του: δηλαδή η ευθύνη της  μητρότητας  που θα κινητοποιήσει τη βαρύτατα συναισθηματικά τραυματισμένη μητέρα του. 
Εντέλει η σχέση μητέρας –γιου δεν είναι μόνο μια σχέση εξάρτησης μονής κατεύθυνσης: από τον γιο προς την μητέρα,  όπου ο μικρός γιος εξαρτάται από την μητέρα για την ύπαρξη του.
Είναι τελικά μια σχέση εξάρτησης διπλής κατεύθυνσης: και η μητέρα είναι εντέλει βαθύτατα εξαρτημένη από τον μικρό γιο της.
Αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξής της...

Δημήτρης Μπάμπας