(Αίσθηση αμαρτίας)
του Jia Zhangke

Ένας θυμωμένος μεταλλωρύχος επαναστατεί ενάντια στη διαφθορά των αξιωματούχων του χωριού του∙ ένας μετανάστης-εργάτης που περνάει την Πρωτοχρονιά στο σπίτι του, ανακαλύπτει τις απεριόριστες δυνατότητες που μπορεί να προσφέρει ένα όπλο∙ μία όμορφη ρεσεψιονίστ ενός σπα, φτάνει στα όριά της και εκρήγνυται, όταν ένας πλούσιος πελάτης γίνεται ανυπόφορα φορτικός και απαιτητικός∙ ένας νεαρός εργαζόμενος αλλάζει τη μία δουλειά μετά την άλλη προσπαθώντας να κάνει τη ζωή του καλύτερη.
Αυτές είναι οι τέσσερις ιστορίες που παρουσιάζονται διαδοχικά και με σπονδυλωτή εξιστόρηση, από τον κορυφαίο κινέζο δημιουργό Ζία Ζανγκ-κε /Jia Zhangke, στην προτελευταία ταινία του με τον τίτλο A Touch of Sin /Tian zhu ding (Αίσθηση αμαρτίας) . Τέσσερις άνθρωποι, τέσσερις επαρχίες από το Βορρά ως το Νότο, τέσσερις δραματικές ιστορίες που παρουσιάζονται με σκληρό και ρεαλιστικό τρόπο, έχοντας ως κοινό παρονομαστή τη βία που διαβρώνει και τρώει τα σωθικά της χώρας και των ανθρώπων της. Εστιάζοντας σε ακραία περιστατικά βίας, μοναδικά στη φιλμογραφία του σκηνοθέτη, η ταινία είναι μια εξερεύνηση των κρυφών και βίαιων όψεων της κινέζικης κοινωνίας, διατρέχοντας  τέσσερις διαφορετικούς τόπους της αχανούς αυτής χώρας. Και ακριβώς, λόγω αυτής της γεωγραφικής διασποράς, σχηματίζεται ένα πανόραμα, πλούσιο και πολύχρωμο στην απεικόνισή του, της κινέζικης κοινωνίας. Ένα πανόραμα, που αφορά κυρίως τα αφανή πρόσωπα, όσους βρίσκονται -με όρους όχι μόνο οικονομικούς- στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, κάτι που συνιστά κοινό τόπο στο έργο του Ζία. Μόνο που εδώ, τα πρόσωπα αυτά αποκτούν φωνή: και αυτή είναι η κραυγή της βίας, η φωνή της εκδίκησης. Σ’ αυτά τα πρόσωπα, ο σκηνοθέτης προσφέρει όχι μόνο τα ψυχολογικά κίνητρα για διαπράξουν τις πράξεις βίας, αλλά κυρίως τα κοινωνικά.
Λέει ο σκηνοθέτης σχετικά: «Η Κίνα εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να αλλάζει με ρυθμούς γρήγορους, με τρόπους που κάνουν τη χώρα να δείχνει πιο πλούσια από πριν. Όμως, πολλοί Κινέζοι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια προσωπική κρίση, εξαιτίας της άνισης κατανομής του πλούτου στη χώρα και των τεράστιων ανισοτήτων ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς. Το άτομο μπορεί να χάσει την προσωπική του αξιοπρέπεια οποιαδήποτε στιγμή. Η βία μέσα στην κοινωνία αυξάνεται. Είναι προφανές ότι η καταφυγή στη βία από τον αδύναμο, είναι ο πιο γρήγορος και άμεσος τρόπος για να αποκαταστήσει τη χαμένη του αξιοπρέπεια». Βραβείο σεναρίου στις Κάννες για την τολμηρή κοινωνική ακτινογραφία μιας χώρας που αλλάζει ραγδαία, χάνοντας τις όποιες  ηθικές αξίες και την εσωτερική συνοχή της. Πρόκειται  για μια ταινία που συγκλόνισε κοινό και κριτικούς, καθώς «κρούει τον κώδωνα του κινδύνου» με την ωμά ρεαλιστική της ματιά πάνω στην κατάσταση της σύγχρονης Κίνας του νεοφιλελευθερισμού και της άγριας εκμετάλλευσης.

(δ.τ.)