(Still the Water)
της Naomi Kawase

Μακριά, ως συνήθως, από το αστικό τοπίο και έχοντας ως κεντρικά πρόσωπα δύο έφηβους και αυτή η ταινία της γιαπωνέζας δημιουργού κυριαρχείται από τη μαγεία και τη σαγήνη του φυσικού κόσμου.
Ο 16χρονος Kaito ζει με την μητέρα του σ’ ένα χωριό σ’ ένα νησί της Ιαπωνίας. Απόντος του πατέρα του που βρίσκεται στο Τόκιο, ο Kaito, μόνος του και χωρίς καμία ανδρική συμπαράσταση, βρίσκεται αντιμέτωπος με τις αλλαγές που φέρνει ο έρωτας και η ενηλικίωση. Απέναντι του βρίσκεται η συνομήλικη του Kyoko. Θαρραλέα στην έκφραση των ερωτικών της συναισθημάτων, η Kyoko ζει με τον πατέρα της και την σαμάνα μητέρα της. Ωστόσο, πέραν του έρωτα της για τον Kaito, η Kyoko βρίσκεται αντιμέτωπη με τη σοβαρή ασθένεια της μητέρας της και το προδιαγραφόμενο γεγονός της απώλειας της.
Ο έρωτας και ο θάνατος, η απώλεια και η μοναξιά, η φύση και ο σαρκικός πόθος: Η αφήγηση παρακολουθεί τους δύο ήρωες, καθώς ζουν τις δύσκολες οικογενειακές ζωές και καθώς ανακαλύπτουν τα συναισθήματα του έρωτα. Όμως, η δραματική πλοκή δεν διακρίνεται για την ισορροπία της: είναι στο πρόσωπο του αγοριού που κυρίως εστιάζει η σκηνοθέτις –και αυτό είναι μάλλον κάτι νέο γι’ αυτήν. Στο δίπολο των δύο κεντρικών χαρακτήρων το αγόρι είναι το συναισθηματικά άτολμο και ο ασταθής πόλος: είναι το πρόσωπο που αγωνίζεται να κατακτήσει μια ισορροπία, που επιζητά μια σταθερότητα στην ζωή του. Αντίθετα, με το κορίτσι που ζει σ’ ένα περιβάλλον συναισθηματικής ασφάλειας. Είναι η επερχόμενη απώλεια της μητέρας αποσταθεροποιεί τη ζωή της, που συνιστά τον κίνδυνο που θα διαταράξει το οικογενειακό της τοπίο και τη συναισθηματική της ζωή: αυτός ο είναι ο κοινός –πέραν του έρωτα- τόπος όπου συναντιέται με τον ήρωα.
Η σκηνοθέτις τοποθετεί αυτά τα δύο πρόσωπα μέσα στο μαγευτικό τοπίο της φύσης, σ’ αυτό το υποτροπικό νησί της θάλασσας της Ιαπωνίας. Και είναι ακριβώς αυτή η φύση και το τοπίο ο τρίτος -σταθερός- πόλος της δραματικής πλοκής: Ο φυσικός κόσμος που περιβάλλει τη δράση, υπόμνηση ενός παγανιστικού πνεύματος –του κρυφού σύμπαντος των ενστίκτων- και η θάλασσα σκοτεινή και αινιγματική, πύλη για το άγνωστο. Η παραδείσια γαλήνη, η ζεν ηρεμία που επιβάλλει αυτός ο τρίτος πόλος της δραματικής πλοκής είναι ό,τι οι δύο ήρωες επιζητούν: την αρμονία με τη φύση θέλουν. Εντέλει είναι η επικείμενη ένταξή τους στον προαιώνιο κύκλο της ζωής και της φύσης, η μύηση τους στα μυστήρια της ζωής που η ταινία καταγράφει.

Δημήτρης Μπάμπας