(The Lunchbox: Παραδόσεις Αγάπης)
του Ritesh Batra

Με φόντο τους πολύβοους δρόμους του Μουμπάι μια λάθος παράδοση μαγειρεμένου φαγητού θα συνδέσει  μια νεαρή νοικοκυρά, που ο γάμος της βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης, με τον κουρασμένο υπάλληλο μιας ασφαλιστικής, που βλέπει τη ζωή του τελειωμένη, λίγο πριν τη σύνταξη.
«Καμιά φορά το λάθος τρένο φτάνει στο σωστό σταθμό». Η ινδική ρήση που επανέρχεται ως μότο στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του  Ritesh Batra αποκτά εδώ και κυριολεκτική σημασία. Γιατί το « Lunchbox», που η ιδέα του ξεκίνησε από ένα ντοκιμαντέρ που σκηνοθετούσε ο Batra το 2007 με θέμα τους «dabbawallahs»,- τους μεταφορείς φαγητών στους χώρους εργασίας σε μια από τις πολυπληθέστερες πόλεις στον κόσμο-, βασίζεται σε ένα ατυχές λάθος αλλά και σε μια «ευτυχή συγκυρία».
 Η κουζίνα ως μέσο σαγήνης και ερωτικής αποπλάνησης ενός αδιάφορου συζύγου και η παραίτηση από τη ζωή ενός ώριμου άντρα αποτελούν τους δύο πόλους της ιστορίας. Στο επίκεντρο της  θα συναντηθούν οι αγωνίες, οι σκέψεις και οι κρυφές  επιθυμίες δύο βαθιά μοναχικών ανθρώπων. Τα τυλιγμένα με μυρωδιές μπαχαρικών γραπτά μηνύματα με τα οποία επικοινωνούν γίνονται το μέσο της επικοινωνίας τους. Μιας μυστικής αλληλογραφίας δύο αγνώστων που δε θα συναντηθούν ποτέ.
Η ταινία, αν και φαινομενικά εξελίσσεται σε μια γλυκόπικρη, ρομαντική ιστορία αγάπης δεν κρύβει σχεδόν ποτέ τις ρεαλιστικές της καταβολές αλλά και προθέσεις. Διαπνεόμενη από μια διακριτική νοσταλγία και μια ελαφρά μελαγχολική διάθεση δεν παύει ωστόσο να εκπλήσσει όχι μόνο με το σαρκαστικό της χιούμορ αλλά και με την ευκρίνεια με την οποία σκιαγραφεί μια κοινωνία σε μετάβαση. Μακριά από τα γνωστά  πρότυπα της βιομηχανίας του Μπόλιγουντ και πλησιέστερα στον παλιό κλασικό χολιγουντιανό κινηματογράφο, το Lunchbox αποτυπώνει με μια αδιόρατη λεπτή ειρωνεία αλλά και με επαναστατική διάθεση μια κοινωνία που, αν και προσκολλημένη ακόμα στο παρελθόν, βρίσκεται σε μια δυναμική διαδικασία μεταμόρφωσης. Με όχημα τον γεμάτο ευαισθησία επιστολογραφικό χαρακτήρα της ταινίας αλλά και με μια καθαρά νατουραλιστική ματιά, ο Ritesh Batra, αν και κινείται σε ένα πολύ συγκεκριμένο εθνογραφικά τοπίο, καταφέρνει τελικά με τους ορατούς αλλά και αόρατους ήρωες του να κάνει μια ταινία όχι μόνο βαθιά οικουμενική αλλά και αισιόδοξη.  

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]