(Ο φόβος του πάθους)
του Cristina Fasulino
H Susan ζει μια άθλια ζωή. Είναι στην εφηβεία και εργάζεται ως μπέιμπι σίτερ, προσέχοντας ένα αγόρι, τον Felipe. Την ίδια στιγμή έχει ως εραστή τον πατέρα του μικρού. Η Susan ζει μαζί με τον πατέρα της, ένα αποτυχημένο τραγουδιστή ταγκό, σε μια πανσιόν. Η μητέρα της Susan τους εγκατέλειψε - και ο πατέρας της γρήγορα βρήκε καταφύγιο στο πιοτό. Τα βράδια δουλεύουν σ' ένα νυκτερινό κέντρο, δίνοντας παραστάσεις ως χορευτές ταγκό. Όμως η σχέση κόρη - πατέρα έχει μια σκοτεινή διάσταση: είναι αιμομικτική. Όταν αυτός θα καταλήξει στην φυλακή, την μόνη λύση που σκέπτεται η Susan για να ξεπληρώσει τα χρέη του είναι η πορνεία. Γίνεται ερωμένη με την Lili, μία πόρνη που μένει στην ίδια πανσιόν. Η Lili είναι ότι φοβάται και απεχθάνεται η Susan: η φθορά του χρόνου και της άσχημη ζωής την έχει σημαδέψει το σώμα, η αποτυχία έχει τραυματίσει την ψυχή της, η αθλιότητα συνιστά την καθημερινότητα της. Η επιτυχία που θα γνωρίσει η Susan ως τραγουδίστρια ταγκό θα σημάνει και την εγκατάλειψη της άθλιας ζωής. Όμως ένα βράδυ στην είσοδο του σπιτιού της θα βρει τον πατέρα της να την περιμένει…..
Η ζωή της ηρωίδας σημαδεύεται από το παιδικό τραύμα της εγκατάλειψης από την μητέρα, αλλά και την απουσία της αγάπης. Αναζητά απεγνωσμένα την απόδραση από την "φυλακή" της ζωής, αποζητά μάταια την αγάπη. Η έντονη και χωρίς όρια σεξουαλικότητα της δεν αποτελεί έκφραση συναισθημάτων, ούτε και απέλπιδα αναζήτηση της ηδονής: είναι κυρίως μια βαθιά υπαρξιακή της ανάγκη, μία απόπειρα να επουλωθεί το παιδικό τραύμα.
Η αφήγηση της ταινίας είναι διάστικτη από τις επιρροές του ταγκό. Μουσική, τραγούδι, χορός αλλά και ένας ιδιαίτερος πολιτισμός του περιθωρίου (κάτι αντίστοιχο του δικού μας ρεμπέτικου) χαρακτηρίζεται τόσο από μία ισχυρή αίσθηση μοιρολατρίας, όσο και από τον έντονο τρόπο με τον οποίο βιώνεται η αποτυχία και η αδυναμία διεκδίκησης της ευτυχίας. Θλίψη και μελαγχολία κρύβονται πίσω από τις έγχρωμες εικόνες (όπου το κόκκινο και το πράσινο κυριαρχεί), δημιουργώντας ένα αίσθημα αποκλεισμού που ακολουθεί την ηρωίδα έως τέλους.
Δ.Μ.
Οι δηλώσεις της Cristina Fasulino
Το Φόβος του Πάθους αφηγείται την ιστορία ενός ανήθικου πάθους. Μια ιστορία που διαδραματίζεται σε μία επαρχία του Νότου, όπου υπάρχουν πολύ λίγες ευκαιρίες για να ξεφύγει κάποιος από την ανέχεια.
Η ταινία ανήκει σ' αυτό που μπορεί να οριστεί ως "Μια ιστορία ταγκό". Η εικόνα του ταγκό βασίζεται σε μία σειρά από επαναλαμβανόμενα θεματικά μοτίβα και θέματα: η μοναξιά, η απομόνωση των ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο, η σεξουαλική ελευθεριότητα και η αποτυχία. Στην ιστορία της ταινίας διεισδύει ο ρυθμός, οι συγχορδίες και ο τόνος του ταγκό, ενός εσωστρεφή και μελαγχολικού χορού.
Οι χαρακτήρες της ταινίας θέλουν απεγνωσμένα να έχουν σταθερές αξίες, όμως αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν θα έχουν -υπάρχει ένα αίσθημα πόνου γι' αυτήν τους την ανικανότητα. Είναι απόγονοι μεταναστών, και ποτέ αληθινά δεν βρήκαν ένα μέρος για να μείνουν. Αισθάνονται νόστο για την μακρινή τους πατρίδα και επιθυμούν πάντα κάτι άλλο. Ωστόσο, και καθώς αδύνατο να αποκτήσουν αυτό που θέλουν, περιθωριοποιούνται, γίνονται εκδικητικοί, απογοητεύονται. Είναι καταδικασμένοι από ένα ντετερμινισμό, από τον οποία δεν μπορούν να δραπετεύσουν: οι άνδρες θα πρέπει να είναι "μάτσο", παρόλη την ανασφάλεια και το άγχος -και μια γυναίκα θα πρέπει να γίνει πόρνη, ακόμα και αν ο ερωτισμός της δεν βρίσκεται στο κρεβάτι, αλλά στον χώρο.
Λικνίζουν την μοίρα τους στην μουσική των ταγκό της δεκαετίας του 30 και 40 (η καλύτερη περίοδος με μεγάλους συνθέτες) και η αιμομικτική σχέση είναι ένας τρόπος για να αποδράσουν από το περιβάλλον -ή οι ερωτικές τους σχέσεις είναι μια μεταμόρφωση, όπως στην περίπτωση της σχέσης της Susan και της Lili.
Το κάθε πρόσωπο έχει κάτι να κρύψει από την ζωή του και όλοι είναι φυγάδες του νόμου, έχουν βρει καταφύγιο στον Νότο, στις όχθες ενός ποταμού.
Όμως η Susan (σ.τ.μ. η ηρωίδα της ταινίας) θέλει να δραπετεύσει από αυτόν τον κλειστό κόσμο και επίσης θέλει γίνει καλύτερη, να βελτιωθεί με οποιοδήποτε κόστος.
Γι' αυτούς τους ανθρώπους ο έρωτας είναι καταπιεστικός, όπως και η ζωή στο περιθώριο της κοινωνίας: καταπιέζονται απ' αυτόν, όπως και από την θλίψη και την νοσταλγία. Κολλά πάνω σου όπως οι ιδρώτας μιας ζέστης μέρας του καλοκαιριού.
(δηλώσεις στα production notes).