του Mahamat-Saleh Haroun

Πορτραίτο ενός ιδιαίτερου χαρακτήρα, σκοτεινό στους τόνους φιλμ νουάρ, ή απεικόνιση, με ύφος ρεαλιστικό, των δυσκολιών της ζωής στην αφρικάνικη ήπειρο; Η ταινία του Mahamat-Saleh Haroun είναι επιπλέον και ένα έντονο στους αφηγηματικούς ρυθμούς του δράμα, στο ύφος του νεορεαλισμού.
Κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης είναι ο Grisgris, ένας νεαρός χορευτής, παράλυτος στο ένα πόδι, που ζει στην N'Djamena πρωτεύουσα του Chad. Βρίσκεται στο κέντρο της προσοχής όλων, γιατί, παρόλο της αναπηρίας του, κατορθώνει να χορεύει μ’ ένα τρόπο γοητευτικό αλλά και αυτοσαρκαστικό. Δύο είναι οι παράγοντες που ανατρέπουν τη ζωή του. Ο πατριός του, βαριά άρρωστος, χρειάζεται χρήματα για τη νοσηλεία του είναι ο πρώτος. Ενώ, η γνωριμία του με μια γοητευτική πόρνη θα του προκαλέσει τα έντονα συναισθήματα του έρωτα. Ο Grisgris θα αναζητήσει τα χρήματα συνεργαζόμενος μ’ ένα λαθρέμπορο καυσίμων.
Όπως και στις άλλες ταινίες του σκηνοθέτη - Un homme qui crie (2010) - έτσι και σ’ αυτήν, το κεντρικό πρόσωπο στιγματίζεται από κάποιου είδους ανεπούλωτο τραύμα: εδώ είναι η αναπηρία του. Είναι αυτό θέτει και ένα εμπόδιο στο δρόμο προς την ολοκλήρωση του. Έτσι η δραματική πλοκή παρακολουθεί τον αγώνα του να υπερβεί αυτό το εμπόδιο, να κατακτήσει τον ανδρισμό, να γίνει ένας αληθινός άνδρας.
Η σκηνοθεσία σχεδιάζει τον κεντρικό χαρακτήρα ως ένα αφελή, αλλά γεμάτο αληθινό πάθος νεαρό άνδρα –και είναι αυτό το τελευταίο που τον διασώζει. Προσκολλημένη η ταινία πάνω στον ήρωα, μετατρέπεται μετά από κάποιο σημείο στιγμές σ’ ένα σκοτεινό φιλμ νουάρ, στο οποίο ο έρωτας μπορεί να καταραμένος και να βυθίσει τον ήρωα στην καταστροφή. Εν τέλει είναι το τέλος της ταινίας που φωτίζει τις εικόνες της ταινίας: ο ανδρικός κόσμος -και ο ανδρισμός- αποδεικνύονται χωρίς δυναμική και αδιέξοδα. Είναι η γυναικεία αλληλεγγύη που προσφέρει την διέξοδο και οδηγεί το δράμα στην επίλυση του. Ίσως τελικά αυτό να είναι και ένα σχόλιο για την κατάσταση στη χώρα και στην ήπειρο που διαδραματίζεται η ταινία…
 
Δημήτρης Μπάμπας