του Majid Majidi

Ο γκρίζος κόσμος της σκληρής εργασίας και παράνομων μεταναστών φωτίζεται και λάμπει από τα συναισθήματα της εφηβικής αγάπης.
1,5 εκατομμύριο, πρόσφυγες εξ ανάγκης από το Αφγανιστάν, φιλοξενούνται στο γειτονικό Ιράν. Διωγμένοι από τους συνεχείς πολέμους και από την οικονομική δυσανεξία αναζητούν στην γειτονική χώρα τα μέσα για να ζήσουν. Παράνομοι οικονομικοί μετανάστες γίνονται το αντικείμενο σκληρής οικονομικής εκμετάλλευσης, εργαζόμενοι σε βαριές και σκληρές δουλειές, όπως σε οικοδομές εργασίες.
Ένα ατύχημα πυροδοτεί την αφήγηση: ένας Αφγανός εργάτης έχει ένα εργατικό ατύχημα. Όντας αδύναμος να εργαστεί στέλνει στην θέση του τον νεαρό του γιο. Εχθρότητα και καχυποψία είναι τα αισθήματα που προκαλεί η άφιξη του νεαρού Αφγανού σ’ ένα συνάδελφο του Ιρανό. Παιδί για όλες τις δουλειές ο Lafeef θα χάσει την θέση του από τον νεοφερμένο και θα μετατεθεί σε πιο βαριές και δύσκολες εργασίες: ο εργοδότης θα προσπαθήσει να διευκολύνει τον αδύναμο Αφγανό. Όμως μια απροσδόκητη αποκάλυψη θα ρίξει τους τοίχους που υψώνει η μισαλλοδοξία και η προκατάληψη: Ο Lafeef θα ανακαλύψει ότι το αγόρι είναι κορίτσι και λέγεται Baran. Και τότε οι ακτίνες του έρωτα και της αγάπης θα διαπεράσουν το γκρίζο τοίχο της ψυχής του και θα τον μεταμορφώσουν.
Μετά την αριστουργηματική ταινία το Χρώμα του Παραδείσου, ο Ιρανός Majid Majidi επιλέγει ένα ύφος περισσότερο συγκρατημένο και νηφάλιο. Όχι όμως και λιγότερο ουσιαστικό: με τη δύναμη των αληθινών συναισθημάτων μεταμορφώνει το σκοτεινό κόσμο της παράνομης εργασίας στο φωτεινό σύμπαν της αγάπης και του έρωτα. Όπως και στην προηγούμενη ταινία έτσι και εδώ: η ανιδιοτελής αγάπη οδηγεί στη μεταμόρφωση του νεαρού Ιρανού, στην πνευματική καθαρότητα, στον εξαγνισμό από τη διάχυτη κακία του αληθινού κόσμου.
Δημήτρης Μπάμπας