(Καρδιογράφημα)
του Darezhan Omirbaev

Μια δύσκολη περίοδο της παιδικής ηλικίας απεικονίζει αυτή η ταινία από το Καζακστάν.
Κεντρικός ήρωας είναι Jasulan, ένα παιδί που ζει μαζί με τον κυνηγό πατέρα του και την μητέρα σε μια παράγκα στο μέσο της στέπας. Μια μέρα μαζί με την μητέρα του θα ταξιδέψει την Άλμα- Άτα και θα εξετασθεί από ένα γιατρό: ένα καρδιολογικό πρόβλημα θα διαγνωσθεί και ο μικρός Jasulan θα κλειστεί σ’ ένα σανατόριο. Εκεί θα συναντήσει για πρώτη φορά άλλα παιδιά. Όμως ο νεαρός ήρωας αντιμετωπίζει ένα σημαντικό πρόβλημα: μιλά μόνο την τοπική γλώσσα και όχι τα ρωσικά που μιλούν όλα τα παιδιά στο σανατόριο. Θα βρει ένα φίλο στο πρόσωπο ενός παιδιού που μιλά και τις δύο γλώσσες. Λίγο αργότερα θα σαγηνευτεί από μια νεαρή νοσοκόμα. Ο Jasulan θα την παρακολουθήσει για να ανακαλύψει, λίγο αργότερα, ότι έχει σχέση μ’ ένα γιατρό. Τότε θα αποφασίσει κάτι που θα αλλάξει την ζωή του.
Αν και η ταινία επικεντρώνεται σε μια σειρά από μοτίβα που υπάρχουν και στην προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη Kairat, εδώ έχουμε ένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Από την αχανή στέπα στο υπερπλήρες σανατόριο, η μοναξιά του κεντρικού χαρακτήρα είναι ίδια: στην πρώτη περίπτωση δεν υπήρχε καν άλλη ανθρώπινη παρουσία, ενώ στην δεύτερη η γλώσσα είναι το πρόβλημα. Και εδώ όπως στο Kairat ο σεξουαλικός πόθος που μόλις έχει αναδυθεί στην επιφάνεια οδηγεί τα βήματα του ήρωα και του προσφέρει τις πρώτες απογοητεύσεις της ζωής. Ο Jasulan, όπως συνεχώς μας υποδεικνύει ο σκηνοθέτης, είναι ένας θεατής που παρακολουθεί την ζωή. Όταν η θέση του ως τέτοιου γίνει επισφαλής, όταν οι εικόνες που βλέπει δεν τον ικανοποιούν, τότε θα επιλέξει την μοναξιά του σκοταδιού. Λιτή από συναισθηματικές υπερβολές με μια υποκριτική που θυμίζει Bresson η ταινία είναι ένα από τα αριστουργήματα του σκηνοθέτη.
Δ.Μ.