(Καϊράτ)
του Darezhan Omirbaev

Εικόνες γυμνές, καθαρές από συναισθηματικές υπερβολές παρουσιάζουν ένα μέρος από την ζωή ενός νέου στο Καζακστάν στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Darezhan (Dareshan) Omirbaev και βραβευμένη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο.
Ένας νέος, ο Kairat, έρχεται με το τρένο στην μεγάλη πόλη. Δίνει εξετάσεις και για κακή του τύχη πιάνεται να αντιγραφεί. Κάνει μαθήματα οδήγησης. Συχνάζει σε κινηματογράφους. Μένει σ’ ένα κοιτώνα μ΄ άλλους σπουδαστές και τρωει στην φοιτητική λέσχη. Προσπαθεί να σχετισθεί με γυναίκες και μετά τις πρώτες αποτυχημένες προσπάθειες θα γνωρίσει την Indira, μια σιδηροδρομικό που συχνάζει και αυτή στο ίδιο σινεμά με τον ήρωα. Όμως παρά την αρχική ευφορία ο Kairat γρήγορα χάνει την επαφή μαζί της: η Ιndira στην διάρκεια των ταξιδιών της με το τρένο θα ερωτευθεί τον μάγειρα του τρένου, τον Maradona. Ο Kairat θα έρθει σε σύγκρουση μ’ ένα συγκάτοικο του στον κοιτώνα που μένει και θα παλέψουν. Ο Kairat θα χάσει την μονομαχία…
Βαθύτατα επηρεασμένη από το σινεμά του Robet Bresson, η ταινία απεικονίζει την εμπειρία της νεότητας, μ’ ένα τρόπο λιτό, καθαρό και σαφή. Ο ήρωας ζει μια ζωή μοναχική, αναζητώντας απεγνωσμένα μια γυναικεία παρουσία. Υπάρχει κάτι βαθύτατα μελαγχολικό στους δισταγμούς του, στην ανασφάλεια του, καθώς κοιτάζει μια γυναίκα στο λεωφορείο: Είναι ο σεξουαλικός πόθος που κρύβεται πίσω από τον ατάραχο νεαρό που περιφέρεται με κάθε μεταφορικό μέσο: Το τρένο που διασχίζει τις ατέλειωτες στέπες του Καζακστάν θα γίνει ο τόπος για τις ερωτικές συνευρέσεις όλων εκτός του ήρωα, ενώ τραμ και το λεωφορείο είναι οι χώροι όπου ο ήρωας δοκιμάζει να αγγίξει το γυναικείο σώμα.
Με ασαφή πολλές φορές τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο, η αφήγηση, βαθύτατα υποκειμενική, υιοθετεί εν τέλει την οπτική του ήρωα. Έτσι ο θεατής βυθίζεται στο σύμπαν του ήρωα, ζει την εμπειρία μιας μοναχικής ζωής.
Δ.Μ.