του Hirokazu Kore-Eda

Πώς ορίζεται η έννοια της πατρότητας; Μπορούν οι δεσμοί αίματος να είναι ισχυρότεροι από την εξάχρονη ανατροφή ενός παιδιού; Και με ποιο τρόπο ολοκληρώνεται ο γονεϊκός ρόλος ενός άνδρα; Τα ερωτήματα αυτά βρίσκονται στο επίκεντρο της ταινίας του Hirokazu Kore-eda  Like Father, Like Son, ενός τρυφερού αλλά και ανάλαφρου πορτρέτου δύο διαμετρικά αντίθετων οικογενειακών μοντέλων στη σύγχρονη Ιαπωνία.
Οι ισορροπίες στην προσωπική ζωή ενός επιτυχημένου αρχιτέκτονα και αυστηρά πειθαρχημένου οικογενειάρχη ανατρέπονται όταν πληροφορείται ότι, εξαιτίας ενός τραγικού λάθους της κλινικής, επί έξι χρόνια μεγάλωνε το παιδί ενός άλλου ζευγαριού, στο σπίτι του οποίου ζει τώρα ο φυσικός του διάδοχος. Τα δυο ζευγάρια, αφού γνωριστούν, θα τολμήσουν το πείραμα της αλλαγής των αγοριών, μια πράξη που θα κλονίσει τις αξίες και τις αρχές του κεντρικού ήρωα. Η αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας των παιδιών θα δημιουργήσει τα πρώτα ρήγματα στο ιδανικό οικοδόμημα που είχε κατασκευάσει, ενώ στη συνέχεια θα αναθεωρήσει και το ρόλο του ως πατέρα, με έναν αρκετά επώδυνο τρόπο. Γιατί η οικογένεια που θα βρει απέναντι του είναι ακριβώς αντίθετη από τη δική του. Φτωχή σε υλικά αγαθά, πλούσια όμως σε συναισθήματα και έμπρακτες εκδηλώσεις αγάπης. Και ο άλλος πατέρας κουβαλάει μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία ζωής.
Η οικογένεια, ένα από τα προσφιλέστερα θέματα στον ιαπωνικό κινηματογράφο, έχει απασχολήσει και παλιότερα τον Kore-eda. Eιδικότερα οι σχέσεις που διαμορφώνονται από την απουσία των γονιών (Maboroshi, Nobody Knows, I Wish), αλλά και η σχέση πατέρα-γιου (Still Walking). Σ' αυτήν του την ταινία, η οποία ακολουθεί μια παραδοσιακή κινηματογραφική γραφή, παραμένει και πάλι ένας ευαίσθητος παρατηρητής, παρακολουθώντας από κοντά αλλά και με διακριτικότητα τις ζωές των δύο ζευγαριών. Είναι οι μικρές στιγμές και οι λεπτομέρειες που δίνονται με φειδώ αλλά και με ακρίβεια αυτές που αποπνέουν τη μελαγχολική ατμόσφαιρα και υποβάλλουν τον κρυμμένο συναισθηματικό κόσμο των ηρώων. Και μπορεί βέβαια οι χαμηλοί τόνοι και οι παραλλαγές του Γκόλντμπεργκ του Μπαχ να φορτίζουν συναισθηματικά το θεατή, έρχονται όμως οι αυθεντικές και γεμάτες ζωή σκηνές με τα παιδιά να τον αποφορτίσουν. Γιατί ενώ η ταινία εστιάζει στον κεντρικό χαρακτήρα του επιτυχημένου επαγγελματία-πατέρα και  παρακολουθεί τις ψυχολογικές του διακυμάνσεις , από την υπεροψία και την επίμονη βεβαιότητα στην ανασφάλεια και την αναθεώρηση, είναι κυρίως οι μικροί ήρωες ο μοχλός που κινεί τα νήματα της ιστορίας. Οι αντιδράσεις τους καταγράφονται με χιούμορ και ανεπιτήδευτη φυσικότητα και αποτελούν από τις καλύτερες απεικονίσεις παιδιών στον κινηματογράφο. Μέσα από τη στάση τους δίνεται και η απάντηση στα βασικά ερωτήματα της ταινίας. Ανοιχτή αλλά αισιόδοξη, όπως ταιριάζει στο ανθρωπιστικό κινηματογραφικό βλέμμα του Κore-eda.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [ Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]