(Το πάθος του Πατέρα Αμάρο)
του Carlos Carrera
(η συνέντευξη του Gael García Bernal)

Γνωστός στο ευρωπαϊκό κοινό από τους άλλους στις ταινίες Amores Perros, Mala Education, Y Tu Mama Tambien, Diarios de…, ο Gael García Bernal μιλά για την συμμετοχή του στη ταινία El crimen del Padre Amaro…

Κάποια μέλη της εκκλησίας προσπάθησαν να απαγορεύσουν την ταινία στο Μεξικό. Αυτοαποκαλούνται εκπρόσωποι της κοινωνίας, όμως δεν νομίζω ότι είναι εκπρόσωποι της. Δεν νομίζω ότι δημοκρατικά αντιπροσωπεύουν κάποιο τμήμα της κοινωνίας. Στο Μεξικό θεωρούμε ότι είμαστε μια συντηρητική χώρα –ωστόσο δεν είμαστε. Όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες που μπορεί να’ ναι μια χώρα πουριτανική, όμως οι πολίτες τους δεν είναι. Αυτό που συνέβη στο Μεξικό ήταν αηδιαστικό. Βρέθηκα στο προσκήνιο για να υπερασπίσω μια ταινία που δεν την είχαν δει οι θεατές. Αυτοί που διαμαρτύρονται ενάντια στην ταινία δεν την είχαν δει και έτσι δεν υπήρχε έδαφος για συζήτηση, κανένας κοινός παρονομαστής. Ήταν μια ηλίθια σύγκρουση. Από την άλλη χαίρομαι γιατί οι ταινίες μπορούν να δημιουργούν αντιπαραθέσεις. Χαίρομαι που οι ταινίες μπορούν να κάνουν περισσότερα πρωτοσέλιδα από την πραγματικότητα. Πολιτισμικά είμαι καθολικός όμως πνευματικά είμαι αγνωστικιστής. Ο Bunuel δεν ήταν που είπε «Δόξα τω Θεώ, είμαι άθεος»;
(…) Η προσέγγιση της ταινίας που μου προκάλεσε το ενδιαφέρον ήταν η ερώτηση εάν ο φόβος είναι όμοιος με την αγάπη του θεού. Γιατί αν είναι το ίδιο τότε μπορεί να προκαλέσει σύγχυση ειδικά μ’ αυτό. Είναι ο φόβος ή αγάπη για το θεό που τον ωθεί να κάνει ότι κάνει; Σήμερα οι αντιθέσεις είναι τόσο έντονες. Οι καλοί και οι κακοί, οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Που τοποθετείται η πίστη μέσα σ’ αυτές τις αντιθέσεις). Είναι συμβατή με τη αγάπη ή είναι το ίδιο πράγμα; Είναι μια μείξη; Είναι το κοινό σημείο; Η πίστη βρίσκεται στο ανθρώπινο σώμα και επίσης σ’ ένα αντικείμενο; Ψυχολογικά η προετοιμασία του ρόλου προήλθε από την παιδική μου ηλικία: Πήγαινα στην λειτουργία. Υπάρχουν πολύ λίγα στοιχεία στο ρόλο για τα οποία έπρεπε να σκεφθώ. Πολύ λίγο χρόνο για πρόβες.
(…) Μόνο λίγοι άνθρωποι από την εκκλησία υποστήριξαν την ταινία. Αυτοί που συνάντησαν ήταν πολύ συμπαθητικοί. Έχουν μια ισχυρή κλίση για να βοηθούν ανθρώπους ανεξάρτητα από το αν αυτοί είναι ή όχι θρησκευόμενοι ο Μια κλίση για αληθινή βοήθεια για να κάνεις το καλό.
(…) Αυτό που συμβαίνει στη ταινία είναι μια άμεση μεταφορά ή μια άμεση αναλόγιο για το τι συμβαίνει τώρα με την εξουσία και τη φιλοδοξία. Οι άνθρωποι που βλέπουν την εξουσία τους να κλονίζεται χρησιμοποιούν τον Θεό ως ασπίδα ή επίσης και ως απλό. Η κάθε πλευρά θεωρεί ότι έχει δίπλα της το Θεό. Αυτό το βλέπω κυρίως στη δυτική κουλτούρα. Το βλέπεις στις ΗΠΑ. Χρησιμοποιούν τον Θεό για να κάνουν κάτι. Και μετά κρύβονται και προστατεύονται πίσω απ’ αυτό, όπως στη ταινία.

(δηλώσεις στην ηλεκτρονική τοποθεσία www.Indiewire.com)