(Το θολό ποτάμι)
του Kōhei Oguri

Οζάκα, 1956. Ο 9χρονος Νομπούκο, γιος ενός φτωχο- ταβερνιάρη, ζει μαζί με τον πατέρα του δίπλα στο ποτάμι στο σπίτι-μαγαζί, χάρη στο οποίο φυτοζωούν. Κάποια στιγμή γνωρίζεται με δύο αδέλφια (αγόρι –κορίτσι ) που μένουν μαζί με τη μητέρα τους σ’ ένα ποταμόπλοιο, εκεί κοντά. Ο πατέρας δεν ενθαρρύνει αυτή τη φιλία και του απαγορεύει να συχνάζει στο «σπίτι» τους, καθώς το ποταμόπλοιο είναι ένας πλωτός οίκος ανοχής, με την μητέρα να εκπορνεύεται, ταξιδεύοντας κατά μήκος του ποταμού...
Το Θολό ποτάμι είναι μια  ανεξάρτητη παραγωγή του πρωτοεμφανιζόμενου Κοχέι Ογκούρι/ Kōhei Oguri, με σαφείς νεορεαλιστικές επιδράσεις και αναφορές. Η ταινία  προσεγγίζει με οξυδέρκεια  τον σκληρό κόσμο των «μικρών» και «ασήμαντων» ανθρώπων, που βιώνουν λάθρα στις παρυφές της πραγματικότητας, δεμένοι στο άρμα της ανάγκης και της βιοπάλης. Μέσα στο βλέμμα του μικρού Νομπούκο καθρεφτίζεται η μελαγχολική μοναξιά της παιδικής ηλικίας, καθώς κοιτάζει με περιέργεια τον άγνωστο όσο και ακατανότητο κόσμο των μεγάλων. Όταν όμως  το κάδρο ανοίξει, αναδεικνύεται το ανεπούλωτο τραύμα της ήττας, η απογοήτευση και η παραίτηση, ο λάθος δρόμος και οι χαμένες ζωές-θυσία στο βωμό της ανοικοδόμησης της μεταπολεμικής Ιαπωνίας. Η ταινία καταγράφει την αγωνία και τον αγώνα αυτών των απλών, καθημερινών ανθρώπων να επιβιώσουν χωρίς να χάσουν την ανθρωπιά και την αξιοπρέπειά τους-ενώ δίπλα τους η ηθική εξαχρείωση καραδοκεί. Λέει ο σκηνοθέτης: «Ανήκω στη γενιά που δεν γνώρισε τον πόλεμο. Η ζωή ξεκινάει όπως κι ένα ποτάμι. Στην πηγή το νερό είναι καθαρό. Στη συνέχεια, σιγά-σιγά αρχίζει να γεμίζει λάσπη. Έτσι κι ένα παιδί μπορεί να είναι αγνό, σαν την πηγή. Με την πάροδο του χρόνου αποκτά μαζί με τη χαρά και την εμπειρία της λύπης. Αυτή η λάσπη της θλίψης που θολώνει το νερό, η λάσπη της ανθρωπότητας είναι το θέμα της ταινίας μου» 
Θ.Λ.