του Abbas Kiarostami

Αναζητώντας έναν σκηνοθέτη, που να βρίσκεται εκτός των δυτικών μητροπόλεων και ο οποίος να δημιουργεί ένα έργο, που ταυτόχρονα να προέρχεται από τον πάτριο πολιτισμό αλλά και να τον υπερβαίνει, αναμφίβολα κάποιος καταλήγει στον Ιρανό Abbas Kiarostami: έναν από τους πιο σημαντικούς μη δυτικούς σκηνοθέτες.
Στην τρίτη ταινία μιας ανεπίσημης τριλογίας του -οι άλλες είναι το Που είναι το σπίτι του φίλου μου;/ Where Is the Friend's Home?. (1987) και το Η ζωή συνεχίζεται…/ Life, and Nothing More... (1992)- χρησιμοποιώντας ως αφορμή τις δυσκολίες ενός έρωτα χωρίς ανταπόκριση (;) δημιουργεί ένα στοχαστικό κείμενο για την αναπαράσταση, για τη σχέση κινηματογράφου πραγματικότητας: μια ταινία παράλληλη και αισθητικά συγγενή με το La nuit américaine (1973) του Francois Truffaut.
Ένας καταστροφικός σεισμός και ένας σκηνοθέτης, που αναζητά τα πρόσωπα μιας παλιάς του ταινίας γίνεται η αφορμή για να γυριστεί μια νέα ταινία (Η ζωή συνεχίζεται). Και είναι ακριβώς αυτά τα γυρίσματα αυτής της ταινίας που βρίσκονται στο κέντρο της ταινίας Μέσα από τους ελαιώνες/ Zire darakhatan zeyton/ Through the Olive Trees. Ενώ η ταινία γυρίζεται, στο περιθώριο των γυρισμάτων της, μια ερωτική ιστορία αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο ερασιτέχνες ηθοποιούς -τον Χοσεϊνί και την Ταχερέ.
Ο Kiarostami διαπλέκοντας την τέχνη με τη ζωή και την πραγματικότητα με την αναπαράσταση, δημιουργεί μια ταινία, στην ουδέτερη ζώνη ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και της μυθοπλασίας, γύρω από τη δυνατότητα του κινηματογράφου να συλλαμβάνει, και όχι μόνο να αναπαριστά την πραγματική ζωή. Κοιτάζοντας με νηφαλιότητα και από απόσταση τους δύο πρωταγωνιστές της ταινίας (αλλά και της πραγματικότητας;) συλλαμβάνει με ακρίβεια την ένταση της ερωτικής επιθυμίας: το τέλος της ταινίας, με τους δύο ήρωες μέσα στους ελαιώνες να απομακρύνονται από τον κινηματογραφικό φακό, είναι ίσως η πιο ποιητική εκδοχή της ερωτικής προσέγγισης, που μπορεί κάποιος να συναντήσει στον κινηματογράφο.
Δ. Μ.