(μια συνέντευξη)
Το βασικό κίνητρο για να κάνω αυτήν την ταινία ήταν η ίδια η ζωή και το γεγονός ότι δεν μπορούμε να την προκαθορίσουμε από πριν. Τι θα συμβεί στην ζωή μας αν αλλάξει μία μικρή της λεπτομέρεια; Ποια πράγματα από την ζωή που ζούμε θα μπορούσαν στο μέλλον να είναι διαφορετικά, αν κάτι σήμερα γινόταν αλλιώς;
Η ταινία χωρίζεται σε πέντε τμήματα, τα οποία σε κάθε προβολή προβάλλονται με διαφορετική σειρά. Έτσι η ταινία μπορεί να τελειώνει με πέντε διαφορετικούς τρόπους. Επίσης υπάρχουν 120 διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας. Η φόρμα λοιπόν της ταινίας ήταν τελικά ο βασικός λόγος που την έκανα: Η δυνατότητα να έχεις πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους, εναλλακτικές εκδοχές της αφήγησης.
Όταν η ταινία προβλήθηκε στους κινηματογράφους στη χώρα μου, σε μία αίθουσα προβαλλόταν μια εκδοχή της ιστορίας και σε άλλη αίθουσα μια διαφορετική. Όταν η ταινία συνεχίστηκε και δεύτερη εβδομάδα, τότε προβλήθηκαν σε κάθε κινηματογράφο αυτά τα πέντε τμήματα με άλλη σειρά.
Υπάρχουν θεατές που έχουν δει την ταινία 3 φορές και κάθε φορά είδαν μια διαφορετική ιστορία. Νομίζω ότι αν κάποιος παρακολουθήσει 5 διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας, από εκεί και πέρα, αυτές οι διαφορετικές εκδοχές θα αρχίσουν να συγχωνεύονται και δεν θα μπορεί να διακρίνει την διαφορά.
Ζήτησα από τους υπεύθυνους του Φεστιβάλ [σ.τ.σ. του 39ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης], στη δεύτερη προβολή της ταινίας, αυτά τα πέντε τμήματα να προβληθούν με άλλη σειρά απ' αυτήν που προβλήθηκαν στην πρώτη προβολή. Έτσι αν ένας θεατής ξαναδεί την ταινία θα δει μία άλλη ιστορία.
Διάλεξα να γυρίσω μια ερωτική ιστορία, ένα ερωτικό τρίγωνο: ανάμεσα σε δύο άνδρες και μία γυναίκα. Είναι μία ιστορία συναισθημάτων, κάτι που συμβαίνει συχνά στην ζωή μας.
Στην ταινία -όπως και στην χώρα μου την Ταϊβάν- οι γυναίκες είναι πιο δυνατές από τους άνδρες. Επειδή οι άνδρες είναι αναγκασμένοι να υπηρετήσουν την στρατιωτική τους θητεία, οι γυναίκες μένουν μόνες στο σπίτι και είναι αναγκασμένες να συντηρήσουν τον εαυτό τους: Δουλεύουν, σπουδάζουν, γίνονται ανεξάρτητες οικονομικά. Αυτό είναι μια αλλαγή που έχει συμβεί πρόσφατα στην κοινωνία μας: στο παρελθόν οι γυναίκες στην κοινωνία μας εξαρτιόταν περισσότερο από τον άνδρα. Όμως οι κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια άλλαξαν αυτήν την κατάσταση.
Αρκετά πράγματα στην ταινία αναφέρονται στην κοινωνική πραγματικότητα της χώρας μου. Παραδείγματός χάριν: προσπάθησα να γελοιοποιήσω τους γκάνγκστερ που αποτελούν μία κοινωνική πληγή (στην σκηνή με τη στάχτη του σωρού του νεκρού αρχηγού της Μαφίας).
Στην ταινία -όπως και στην χώρα μου την Ταϊβάν- οι άνδρες έχουν μια δυσκολία να
εκφραστούν συναισθηματικά, να μιλήσουν γι' αυτά που νιώθουν.
Νομίζω ότι στην ταινία μου έχει λιγότερη σημασία η ίδια η ιστορία. Αυτό που έχει σημασία είναι οι σχέσεις ανάμεσα στα τρία πρόσωπα.
Η Ταϊβάν είναι μια χώρα με σχετική οικονομική σταθερότητα σε σχέση με την περιοχή. Είναι ένα κράτος μικρογραφία της ηπειρωτικής Κίνας. Υπάρχει κόσμος που προέρχεται από διαφορετικές περιοχές της ηπειρωτικής Κίνας: Αυτοί έχουν έρθει κατά καιρούς ως πολιτικοί προσφυγές. Έτσι υπάρχει μία πληθώρα διαφορετικών τοπικών παραδόσεων σ' ένα μικρό, σε έκταση, τόπο. Είμαστε μία χώρα όπου ο κόσμος δουλεύει σκληρά και δεν μπορεί καθόλου να διασκεδάσει. Προσπάθησα στην ταινία να απεικονίσω αυτήν την αίσθηση της χώρας μου, να συλλάβω το πνεύμα της.
(συνέντευξη Δημήτρης Μπάμπας. Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Πρώτο Πλάνο)
