του Denys Arcand
(τα σχόλια του σκηνοθέτη)

Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ
Έψαχνα ένα τέτοιο τίτλο. Σκεφτόμουν μετά την παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας τι συνέβη; Ποια ήταν τα επακόλουθα; Μετά ήρθε η 11η Σεπτεμβρίου και σκέφθηκα: οι εισβολές των βαρβάρων. Οι βάρβαροι είναι επί θύρες. Και έτσι κόλλησαν μαζί.
Υπάρχουν πολλών ειδών εισβολές βαρβάρων. Αρρώστιες, θανατηφόρες επιδημίες, ναρκωτικά, στρατιωτικές επιθέσεις είναι κάποιες απ' αυτές. Όμως υπάρχουν και άλλες -όχι τόσο προφανείς- που ως άτομα μας αλλάζουν αυτό που είμαστε.

ΚΑΝΑΔΑΣ -ΗΠΑ
Είμαστε σαν χώρα απόλυτα όμοιοι με τις ΗΠΑ και όμως την ίδια στιγμή δεν είμαστε αμερικανοί. Δεν είμαστε το νούμερο 1. Είμαστε απλώς αυτοί οι τύποι με την περίεργη θέα, επειδή είμαστε τόσο κοντά….. Έτσι αισθάνεσαι ότι είσαι ένας προνομιούχος παρατηρητής. Κάθεσαι στο μπαλκόνι σου και η πραγματική δράση είναι στους δρόμους. Είναι εκεί. Είναι στις ΗΠΑ. Κάθεσαι στην πολυθρόνα σου σε μια χώρα που τίποτε δεν συμβαίνει. Ο Καναδάς είναι η απόλυτα βαρετή χώρα, όπου τίποτε δεν γίνεται ποτέ.

11η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου είναι ιστορία. Αυτά υπάρχουν στην ταινία, επειδή ασχολούμαι με ιστορικούς. Ήταν ακτιβιστές της δεκαετίας του 60 και 70. Ήταν μαρξιστές και οι γυναίκες φεμινίστριες. Ήταν εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ. Ήταν υπέρ αυτού και εκείνου. Ήταν εναντίον αυτού και του άλλου. Προσπαθούσαν να κατανοήσουν τις εποχές που ζήσαμε.
Υπάρχει κάτι στον κεντρικό χαρακτήρα: προσπαθεί να κατανοήσει αυτό το γεγονός, καθώς πρόκειται να πεθάνει. Θέλεις να γνωρίζεις σε ποια φάση της ιστορίας έζησε. Έτσι -η 11η Σεπτεμβρίου- πρέπει να βρίσκεται εκεί, πρέπει να αποτελεί μέρος όλων αυτών.
Έχω την αίσθηση ότι πρόκειται να γίνει εισβολή. Ο 21ος αιώνας θα είναι η εποχή των εισβολών, όλων των ειδών εισβολών. Όπως στην σκηνή με τα ναρκωτικά στην ταινία: τα ναρκωτικά έρχονται στο Μόντρεαλ από κάθε γωνιά του κόσμου. Όλα αυτά είναι μέρος του μωσαϊκού που θέλω να παρουσιάσω.

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Από τότε που έγινα 40 χρόνων μου έγινε έμμονη ιδέα ο θάνατος. Ήθελα να κάνω μια ταινία για έναν άνδρα που έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο του, ή με θέμα την αυτοκτονία. Είμαι πολύ ευαίσθητος με την αυτοκτονία, επειδή επτά φίλοι μου έχουν αυτοκτονήσει -είναι παρά πολλοί. Είναι πάνω από το μέσο όρο. Έτσι αυτά τα χρόνια προσπαθούσα να γράψω ένα σενάριο, όμως δεν είχα καταφέρει να γράψω κάτι που να μ' αρέσει.
Πριν από δύο χρόνια σκέφθηκα τι θα συνέβαινε αν επέστρεφα σ' αυτά τα πρόσωπα από την ταινία Η παρακμή της αμερικανικής αυτοκρατορίας (σ.τ. μ. παλαιότερη ταινία του σκηνοθέτη); Έτσι το σενάριο γράφτηκε πολύ εύκολα, επειδή αυτοί οι χαρακτήρες είναι αρκετά κυνικοί και πολύ έξυπνοι. Αυτά τα πρόσωπα θα ήθελαν να ξεγελάσουν τον θάνατο: "Θα φύγω αύριο και για αυτό θα καπνίσω αυτό το τσιγάρο μαριχουάνα πριν φύγω". Και θα ήθελαν να αναπολούν αυτές τις υπέροχες μέρες, όταν στην δεκαετία του 60 και 70 κοιμόντουσαν όλοι μαζί και γευμάτιζαν και όλοι παρέα γελούσαν. Όλα αυτά μου επέτρεψαν να γράψω ένα σενάριο με ελαφρότητα, που να έχει κάποια χάρη, ένα χαμόγελο: αυτά ήταν κάτι που έψαχνα και δεν μπορούσαν να βρω.
Δεν γνωρίζω γιατί, αλλά αυτή η ταινία είναι πολύ θλιβερή. Υπάρχει η μαγεία της θλίψης. Θυμάμαι μια σκηνή στην ταινία, όπου παρ' όλες τις προσπάθειες μου ξέσπασα σε κλάματα.

(αποσπάσματα από δηλώσεις του Denys Arcand στο Associated Press και στη συνέντευξη τύπου κατά την διάρκεια του φεστιβάλ Καννών 2003).