του Nagisa Oshima

Κιότο, 1865. Σε έναν βουδιστικό ναό, η πιο επίλεκτη ομάδα Σαμουράι, οι ‘Σίνσεν-γκούμι’, εξετάζουν τις πολεμικές τεχνικές των υποψήφιων νέων μελών τους. Ο Σοζαμπούρο Κάνο, ένα 18χρονο αγόρι, γόνος γνωστής και πλούσιας οικογένειας, κερδίζει τις εντυπώσεις, αλλά και τον επίσης υποψήφιο Χιόζο Τάσιρο. Παρά το αποτέλεσμα, και οι δύο γίνονται δεκτοί.
Τα πανέμορφα, σχεδόν θηλυκά χαρακτηριστικά του Κάνο, ασκούν μια επικίνδυνη γοητεία ανάμεσα σε αξιωματικούς, απλούς στρατιώτες και εκπαιδευόμενους. Η επιθυμία της εξουσίας πάνω στο κορμί του αγοριού, που κατά τις φήμες δεν έχει κάνει ποτέ έρωτα ούτε με άντρα ούτε με γυναίκα, προκαλεί συγκρούσεις, έως και δολοφονικές ενέργειες. Όλοι πιστεύουν πως ο Κάνο και ο Τάσιρο είναι εραστές.
Κι αυτό προβοκάρει ακόμη περισσότερο τους επίδοξους ‘μνηστήρες’, που θα πέθαιναν για να βρεθούν στην αγκαλιά του. Η ερωτική ζήλεια έχει κυριεύσει τα μέλη των Σίνσεν-γκούμι σαν κατάρα που πρέπει να καταπολεμηθεί - προτού τους καταστρέψει...
Στη συνέχεια ο Ναγκίσα Όσιμα μιλάει για την ταινία Tabou...

Η ΑΦΕΤΗΡΙΑ
Είναι αλήθεια ότι πριν από μερικά χρόνια σκεφτόμουν να μην ξαναγυρίσω άλλη ταινία στην Ιαπωνία. Έκανα, βέβαια, δύο ντοκιμαντέρ, και άρχισα να δουλεύω την ιδέα μιας ταινίας, το Hollywood Zen που θα γυριζόταν στις ΗΠΑ. Όταν το σχέδιο εγκαταλείφθηκε λόγω οικονομικών προβλημάτων, επέστρεψα στην Ιαπωνία και αποφάσισα να ασχοληθώ με το Ταμπού.
Λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπισα το 1996, έκανα ένα διάλειμμα για 3 χρόνια. Επέλεξα τα Χρονικά των Σινσενγκούμι του Ριοτάρο Σίμπα, επειδή πρόκειται για ιδιαίτερα δημοφιλείς ιστορίες στη χώρα μας. Ήθελα κιόλας να καταπλήξω το κοινό, διαλέγοντας ένα διαφορετικό θέμα. Δεν είναι απλώς μια ιστορία για την πολιτοφυλακή. Αναφέρεται παράλληλα στην πτώση του Σογκούν Τοκουγκάουα και την παλινόρθωση του Αυτοκράτορα Μέιτζι, μια ιστορική περίοδος που με γοήτευε όταν ήμουν μικρός.

ΣΑΜΟΥΡΑΪ
Οι στρατιώτες αυτοί δεν ήταν αυθεντικοί Σαμουράι, αλλά μία ομάδα ανδρών που συνέστησαν την πολιτοφυλακή. Ήταν ένας αληθινός αγώνας για όσους ζουν με κανόνες και για όσους επιθυμούν να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας με το σπαθί τους. Ήδη από την εποχή εκείνη, το 1865, αυτή η ‘δύναμη’ άρχιζε να αντικαθίσταται από πιο μοντέρνες τεχνικές, εισηγμένες από τη Δύση.
Το σπαθί (‘κατάνα’) αποτελούσε ένα σύμβολο ισχύος για τους Σαμουράι, αλλά ήταν ήδη απηρχαιωμένο. Αποτελούσε, τελικά, μάλλον ένα σύμβολο ζωής και θανάτου. Αφού η Ιαπωνία μετά από 300 χρόνια απομόνωσης από τον υπόλοιπο κόσμο, άρχισε σιγά-σιγά να εκσυγχρονίζεται, οι Σαμουράι ήταν επόμενο να εξαφανιστούν, μόνο που τότε δεν είχαν συναίσθηση ακόμα ότι ήταν το τέλος εποχής για εκείνους.

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ
Η ομοφυλοφιλία ήταν κάτι φυσιολογικό για την ομάδα αυτή των ανδρών. Στο παρελθόν, κανείς δεν τολμούσε να τη θίξει, αφού θα λογοκρινόταν. Κατά τη γνώμη μου, κανένας δεν μπορεί να κατανοήσει τον κόσμο των Σαμουράι χωρίς να δώσει έμφαση στην υπαρκτή ομοφυλοφιλική πλευρά, σε συνδυασμό με το θέμα του θανάτου.

ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Για το καστ, επέλεξα πολλούς νέους ηθοποιούς, γνωρίζοντας ότι είναι πολύ δύσκολο να βρεις ηθοποιούς κατάλληλους για να ερμηνεύσουν έναν Σαμουράι. Ομολογώ ότι μου αρέσει η αθωότητα και η έλλειψη υπέρμετρου επαγγελματισμού των νεαρότερων ηθοποιών.
Δεν θεωρώ ιστορική ταινία το Ταμπού. Από μία άποψη, είναι βέβαια ‘κλασική’ στον τρόπο που τη σκηνοθέτησα. Προσπάθησα να τονίσω την ομορφιά και ‘το άρωμα του φόνου’, τόσο έντονο ανάμεσα στους Σινσεν-γκούμι. Η ομορφιά του Κάνο συνδέεται με τον ερωτισμό και τον θάνατο, γι’αυτό είναι τόσο απατηλή...
Όσον αφορά την εμφάνιση των ανδρών, τα πραγματικά κιμονό της ομάδας ήταν γαλάζια με τριγωνικά σχέδια. Με την Έμι Γουάντα όμως αποφασίσαμε να τους ντύσουμε στα μαύρα, επιλέγοντας τη φαντασία και τον μύθο και όχι την ιστορική αλήθεια.

ΜΟΥΣΙΚΗ
Όσον αφορά τη μουσική, έδωσα το ‘ελεύθερο’ στον Σακαμότο, ο οποίος ούτως ή άλλως διαισθάνεται πάντα αυτό που έχω στο μυαλό μου. Το αποτέλεσμα είναι μία μουσική τελείως διαφορετική από εκείνη του Καλά Χριστούγεννα, Κύριε Λόρενς.

Η ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΣΑΜΟΥΡΑΪ
Η τελευταία σκηνή και η χειρονομία του Χιζικάτα συμβολίζει τη μοίρα των Σαμουράι, με άλλα λόγια, το τέλος τους. Η σκηνή αυτή είναι βέβαια ανοιχτή σε πολλαπλές ερμηνείες.
Ο κόσμος στην Ιαπωνία σήμερα δεν ενδιαφέρεται πλέον για τα πολιτικά ζητήματα και τις πολιτικές ταινίες, ενώ η ‘Αυτοκρατορία των Αισθήσεων’ παραμένει ακόμα και σήμερα μία σκανδαλώδης ερωτική ταινία. Τουλάχιστον δεν τίθεται πλέον θέμα λογοκρισίας»

(αποσπάσματα από συνέντευξη που δόθηκε στον Max Tessier στις 10 Μαρτίου 2000 στο Τόκιο για το περιοδικό ‘Positif’ / Μάιος 2000)