(Η κεραία)
του Esteban Sapir

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πολιτεία μακρινή, οι άνθρωποι έχουν χάσει τη φωνή τους. Ο κος TV, ο καναλάρχης της περιοχής είναι αυτός που έχει αναλάβει την εξουσία: έχει κλείσει τους ανταγωνιστικούς σταθμούς και έχει κατακλύσει την αγορά με τη μόνη διαθέσιμη τροφή, κουτιά με μπισκότα “ΤV Food”! Όσο για τις φωνές εναντίωσης; Ο κος TV δεν έχει κανένα πρόβλημα, αφού βρήκε τη δραστική λύση: Απλώς τις έκλεψε όλες! Η μόνη γυναίκα που έχει ανακτήσει το δικαίωμά της να μιλά, δεν είναι άλλη από τη «Φωνή». Κι όμως αυτή εξαργυρώνει το δικαίωμά της δίνοντας παραστάσεις σε φτηνά μαγαζιά τη νύχτα, κρύβοντας το πρόσωπο της με μια κουκούλα, εξυπηρετώντας τις ορέξεις του αδίστακτου άνδρα. Ο τελευταίος φαίνεται να μην σταματά εκεί και οργανώνει ένα δόλιο σχέδιο για να κρατήσει την εξουσία του για πάντα, γι’ αυτό και απάγει τη «Φωνή» -χωρίς όμως να ξέρει πως και ο μικρός της γιος έχει αυτό το «χάρισμα». Ένα μικρό κοριτσάκι που θα τον γνωρίσει θα καλέσει την, κατά τ’ άλλα διαλυμένη, οικογένειά της, για να τον βοηθήσουν, και τους παρασέρνει σε ένα ταξίδι προς μια αντένα που εκπέμπει άλλα μηνύματα, προς το άγνωστο, τον κίνδυνο, τον ουρανό!
Η δεύτερη ταινία του Αργεντίνου Esteban Sapir, μετά το Picado fino (1994), βασίζεται πάνω σε εικόνες οικείες για κάθε σινεφίλ: στηρίζεται στο βουβό κινηματογράφο και πιο συγκεκριμένα στο ρεύμα του γερμανικού εξπρεσιονισμού που απεικόνισε ένα ερεβώδη σύμπαν. Εδώ οι αναφορές -από τις οποίες συχνά δεν αποκρύπτεται ένας ειρωνικός τόνος- είναι ένας φόρος τιμής σε κλασικούς σκηνοθέτες όπως ο Fritz Lang (και η ταινία του Metropolis) αλλά και στους Murnau και Pabst. Ο Esteban Sapir είναι κοντά σε σύγχρονους σκηνοθέτες που επιχειρούν κάτι παρόμοιο από αισθητικής πλευράς όπως ο καναδός Guy Maddin. Αν και διαθέτει κάτι από την γοητεία ενός σκοτεινού παραμυθιού, η ταινία είναι εντέλει μια οργουελική δυστοπία, ένα «ρετρο-νουάρ», μια ταινία επιστημονικής φαντασίας η οποία όμως διαθέτει ανατριχιαστικές ομοιότητες με τον αληθινό κόσμο.

(πηγή δ.τ.)